Zo vlak voor de feestdagen........

Vandaag ben ik maar eens begonnen met de voorbereidingen van de kerstdagen, om te beginnen bij de Albert Heijn heb ik een kerstbrood en het geijkte gourmetpakket vlees gekocht.
Dan heb ik dat alvast in huis en graai ik maandag, in de drukte bij Appie, niet in een leeg schap.

Thuis wou ik even snel het logeerbed van de zolder halen, want mijn moeder komt morgen en die blijft logeren tot de tweede kerstdag.
Met mijn oude vlizotrap kon dat bed er precies doorheen, mijn nieuwe vlizotrap is echter iets krapper, dus met beleid en doorzettingsvermogen (lees; geïrriteerd, gefrustreerd, een hoop 'vaktermen' en een schroevendraaier) is het me toch gelukt om dat bed naar beneden te krijgen. 

Gelukkig heb ik mijn kerstkaarten (redelijk) op tijd de deur uit gedaan, want na mijn ervaring van vanmiddag met een postbezorgster, heb ik er weinig vertrouwen in dat kaarten op tijd aankomen (dit jaar nog bedoel ik)

Ik kwam vanmiddag een postbezorgster tegen, ze vroeg aan mij of ik misschien wist waar nummer 52 was in die straat, 54 was aan de overkant waar zij echter verder niet keek (maar wel had gezien dat 54 daar was) Ik zei tegen haar dat de even nummers meestal aan de ene, en de oneven aan de andere kant van de straat zijn. Dus het nummer dat ze zocht, zich hoogstwaarschijnlijk aan de overkant zou bevinden. Soms kan de naam van de ontvanger van het poststuk ook iets meer duidelijkheid over het adres geven. Dus........Als je je kerstkaarten nu nog niet hebt gepost, heb je kans dat ergens ver in 2013 jouw kaart wordt bezorgt ;-)

Maar goed, ik heb mijn kerstborrels van werk erop zitten, mijn laatste werkdag, alle laatste rekeningen betaald en de nieuwe zorgpolis, kortom; Ik ben er klaar voor!

De laatste anderhalve week van dit jaar vind ik al moeilijk  genoeg, ik ga het afgelopen jaar overdenken, ik word een echte sentimentele tut, ik luister naar de Top 2000 en jank om verschillende nummers.

Kortom; Ik hoop dat het gauw voorbij is,  dat alles weer gewoon gaat, achteruit kijken is niet slecht, als je maar vooruit leeft..........graag!

Gio

Hij is ziek, mijn Gio, alles op zwart.
Af en toe spuugt hij nog een batterij of een Samsung-logo uit, maar verder 
zegt hij niets meer......
We kenden elkaar pas een maand en het leek eerst een  soort haat/liefde
verhouding omdat we elkaar niet begrepen, maar dat leek opgelost te zijn.
We deelden foto's, spelletjes en tastten zo elkaars kennis af.
Maar de laatste week vroeg hij dingen van me waar ik niet zoveel van begreep.
Ik gaf hem speeltjes, maar die wou hij niet meer hebben.
Ik nam wat andere speeltjes af, omdat ik dacht dat hij stikte in de speeltjes,
maar hij wou helemaal geen speeltjes meer.
Hij zei dat ik iets moest doen met Ramm of Sidd, ik wist niet waar die zaten,
de kennis van de anatomie van m'n Gio houdt op bij z'n batterij en het kaartje
van de provider.
Ik hoop echt dat hij wel weer bijkomt als een phone-dokter me helpt hem te 
behandelen en dat ik dan weet wie of wat Ramm en Sidd voor mijn Gio betekenen,
want ik wil nog wel een tijdje met Gio.
Ik wil hem begrijpen en met hem delen en spelen!
Lieve Gio, word gauw weer beter......

Als je mee zou kunnen lezen.......

Over 5 dagen zou je 52 zijn geworden, je zou zorgen dat je dan weg was, je haatte het,

dat verjaardagsgedoe.

Ik stuurde je wel een kaart, jij stuurde mij ook altijd een kaart,

met verjaardagen en met kerst.

Ik heb je, in de 13 jaar dat ik je kende, nog nooit gezien op je verjaardag, ik respecteerde 
jouw wens om die dag voorbij te laten gaan als andere dagen.
Ik respecteerde ook dat je vrienden met me wou zijn, leuke dingen samen ondernemen en 
verder niets, elkaar vrijlaten in alles, je kon je niet binden, en dat respecteerde ik.
Ik heb ook nooit geweten dat jij vond dat ik je vriendin was, dat laatste vind ik heel erg 
pijnlijk, ik was enorm graag jouw vriendin geweest.

Ik zou dat koesteren tot mijn dood, en nu ben jij dood.......

Ik schrijf met in mijn gedachten dat je mee zou kunnen lezen, 

dat je over mijn schouder ziet wat ik allemaal kwijt wil.

Je hoeft het niet te dragen, alleen lezen zodat ik het niet alleen allemaal behap,

ik deel het.

Je hoeft het niet te dragen, je hebt genoeg gedragen.

Ik hoop dat je verlost bent van alle last die je droeg.

Jij zit in mijn hart en in mijn hoofd, ik kan je nooit meer aanraken, 

maar in mijn herinnering hield je mijn hand vast omdat ik bang was je kwijt te raken 

en dat zei ik ook in de grote mensenmassa op Werchter;

"Mij niet loslaten hoor, ik wil je niet kwijtraken!"

Je hebt al het aardse losgelaten en niemand vond dat jij daar klaar voor was,

alleen jouw lichaam, en jouw geest 

was daar waarschijnlijk te uitgeput voor om daar enig iets aan te doen, 

zelfs niet delen........

Jij was bang voor de dood, ik ben er niet bang voor,

jij werd geconfronteerd met je angst,

maar ik hoop dat het voor jouw zelf niets voorstelde.

Dat gewoon het licht uitgaat en dat alles ophoud.

Ik blijf nog ff, ik heb geen idee hoelang, gezien mijn leefstijl en mijn eigen mankementen....

Ik ben banger voor pijn, pijn en verlies, daar kan ik niet zo goed tegen.

Ik geloof niet in god, maar als hij bestaat, zeg dan maar tegen hem 

dat ik hem een eerste klas klootzak en hufter vind, hij doet pijn!

Ik blijf nog ff en weet niet hoelang, dus ik moet weer een leven maken,

jouw gat opvullen, ook om niet telkens in huilen uit te barsten 

als ik een gat tegenkom.

Ik vergeet je nooit, je zit in mijn hart en in mijn hoofd!

Jij was....

Lieve Roel,

Jij was   Iemand met wie ik wel een keertje uit wou

             Omdat je indruk op me maakten, 

              ik je vroeg en we werden vrienden.

Jij was   Iemand die niet begrenst wilde worden in z'n eigen tijd

             Als we afspraken om 11.00u zei ik er meteen bij;

             "Dan ben je er wel voor 14.00u

En meestal was het dan ook zo

dat je elke minuut benutte omdat

             "je nog de volle 2 minuten had"

Jij was    Een verzamelaar

              van Boeken, Plattegronden, Tijdschriften, Kranten

              en zelfs Flyers in alle talen

 En dat enthousiasme deelde je graag met anderen

              "Ja, dat bewaar ik voor je"

Jij was    Frisco's grootste vriend

              "Send the dog down"

              En mijn 'Vlakke Jas' stuiterde de trappen in de flat af.

 Je was ook zijn  stokkengooier, snoepjes en kluivenmeenemer en 

wandelmaatje.

Jij was      Mijn Festivalmaatje

                ArrowRock, Bospop, Pinkpop, Werchter en zelfs Torenpop

                En zonder Festivals hebben we samen heel wat muziek geYouTubed.

Jij was      samen met mij naar de snackbar, Kapsalon halen 

                met dubbele Knoflooksaus

                Een miniscuul klein rugzakje op reis

                met een Albert Heijntas waarin je je slaapzak meesleepten.

                en je begreep niet waarom ik altijd met zo'n grote rugzak sleepten.

Jij was     Een hele grote Vriend

                Maar je bent niet meer.............

Lieve Roel, ik zal je missen!  

Ze zijn er nog!

De bel gaat, ik steek m'n kop over de rand van m'n balkonnetje en roep naar beneden "Jahaa?" 2 koppies kijken naar boven, jonge mannen met een clipboard en een pasje waar ze mee zwaaien als ze iets roepen in de trend van "mompel, mompel, gemeente, mompel", dus ik denk "Aha, iets van gemeente!" 

Ik doe de deur op een kiertje en er wordt weer met een pasje gezwaaid, al gauw heb ik door dat het gaat over alweer een goedkopere en betere energiemaatschappij, alle bellen in m'n hoofd slaan alarm en het enige wat ik denk is "Flikker op!" maar ja, zo ben ik niet opgevoed, dus ik hoor zijn verhaal aan over dat ik veel te veel betaal en dit en dat.

Af en toe vraag ik of ik een foldertje kan krijgen zodat ik het op m'n gemak door kan lezen en dan een besluit kan nemen, maar dat schijnt niet te kunnen zonder mijn handtekening en dat vertik ik, ik heb ooit eens een handtekening ergens onder gezet (jaaaaaaren geleden hoor, ik was toen nog jong en onervaren, haha) maar toen heeft het me 2 aangetekende brieven en 10 keer bellen gekost om van die club af te komen.

Dat noooit weer!

Op gegeven moment dringt het tot me door dat die gast gewoon niet naar mij luistert (dat is zijn taak ook niet, zijn taak is iets te verkopen op een zeer agressieve  manier) dus ik tetter gewoon (op mijn manier) door hem heen;" Aan de deur koop ik niets en zet ik zeker nergens een handtekening onder, succes verder, dahaag!" en ik doe de deur dicht, door het zijraam zie ik hem omdraaien en naar de buren lopen.

'Jasses,' denk ik, 'dat zou verboden moeten zijn!' Maar aan de andere kant is het toch wel stupide om op die manier klanten te werven als je meent goed (hij zei "De Beste) te zijn, dan heb je die agressieve manier toch niet nodig?

Maar goed, ik wordt er elke keer weer beter in ze af te poeieren;-)

Losse gedachtenflarden of stof tot piekeren.....

Jonge kinderen vragen zich alles af, een gezonde nieuwsgierigheid die ik bij volwassenen nog wel eens mis, betrap mezelf ook wel eens dat ik iets voor zoete koek aanneem. Dat ouders tegen hun kind zeggen;"Dat is nou eenmaal zo" en mama is de 'allesweter', dus vraag je je ook verder niets af omdat 'dat nou eenmaal zo is!' Ik kwam vroeger eens thuis met een bosje krokussen, zelf geplukt en ik was er trots op, mijn moeder heeft me toen verteld dat ik dat niet meer moest doen omdat ze het in de natuur beter doen en in een vaasje zo stuk gaan, dus dat nam ik aan en plukten geen krokussen meer. Nu, bij mij in de buurt staan ook velden met krokussen en kinderen rennen erdoor, verpoten ze in leegstaande tuinen en plukken ze bij bossen, dus van 'velden krokussen' kun je al bijna niet meer spreken. Dan vraag ik me wel eens af; Hebben die kinderen geen ouders die zeggen dat ze dat niet moeten doen, doen die kinderen toch wat ze willen, kan het die ouders niet schelen wat hun kinderen doen of doen die ouders zelf ook dingen die volgens de wet misschien niet verboden zijn, maar uit fatsoen zou je die dingen niet doen. Voor mijn gevoel is zoiets het begin van het grote 'Kan mij het bommen wat iemand anders vindt', voor zuurpruimen is het meer 'Wat moet daarvan terecht komen' in mijn gedachtegang ben ik soms een zuurpruim en denk ik aan de pubers van nu, die de toekomst moeten zijn. Volgens mij hadden mijn ouders die gedachten ook, toen ik als 16 jarige leefden voor kleding, muziek, jongens en de zaterdagavond, het liefst met leeftijdsgenootjes bij elkaar klieken, babbelend over jongens op plaatsen die je ouders vervloekten en ik durf te schrijven dat dat nog redelijk onschuldig was. We stalen niets en we sloopten niets, we deden niet aan comazuipen en organiseerden ook geen gang-bangs. Wat dat betreft benijd ik de ouders van het tijdperk 'voor' de i-phone/pad, internet überhaupt, scooters, pinpassen en alles wat een puber tegenwoordig vanzelfsprekend vind, het lijkt me in deze tijd geen makkelijke opgave kinderen duidelijk te maken dat 'niets' vanzelfsprekend is......En dat spookt door m'n hoofd als ik een veldje krokussen zie bij mij in de buurt.

Dat moest ik gewoon opschrijven

Ik loop 3 keer per dag een rondje met mijn hondje, 2 keer kort en 1 keer lang.

Meestal spookt er dan van alles door mijn hoofd, een psych zou het ADD noemen

zoals die gedachten door m'n kop stuiteren, van zeeppompjes met batterijen tot 

bijbaantjes van hoge piefen met al een riant salaris, die hun gulle giften aan armoe-

zaaiers van de belasting weer op hun banksaldo terug zien via de belasting.

Over dakratten, fladderende graftakken en verdwaalde zee schreeuwers die het

aanvoelen dat mijn raam net is gelapt en er een giga flats op creeeren, zodat ik daar 

weer een half jaar van mag genieten (3 hoog lapt niet zo comfortabel)

Wat doen die beesten hier trouwens in al grotere getalen, het is hier toch geen sloppen-

wijk op een gifbelt?

Mijn rondjes met Frisco probeer ik ook altijd zo uit te kienen dat ik zo weinig mogelijk

vleesgeworden vechtmachines tegen zou kunnen komen, Frisco blaft namelijk naar 

alle 4 voeters die bewegen, zuchten, grommen of op elke andere wijze de aandacht 

willen vestigen op hun massieve vleesverwerkingsgebit, mijn hondje is ambitieus en in

die zin wil ik hem behoeden voor een carriere  in de hondenvoer industrie.

Ook denk ik aan de kerstdecoratie die me nu voorziet van internet, telefoon en televisie,

dat jeukspul wat je jaarlijks in je kerstboom drapeert omdat de lichtjes dan mooier uit-

komen, zit in de snoertjes die je samen met ongeveer 4 doosjes en 20 snoertjes geleverd 

krijgt zodat zogenaamd alles sneller en beter gaat.

Niks van gemerkt trouwens, ja wel van m'n rekening, m'n nieuw verzamelde schroothoop

van oude kastjes, doosjes en snoertjes, en dat ik m'n kamer moest verbouwen omdat de 

verkeerde snoertjes lang genoeg waren.

Zacht verlang ik weer naar een stukje zeep op de wastafel, musjes en merels, gewone kabel-

televisie en mensen met een 'hond', maar ja, we zitten in een niet te stoppen en steeds harder 

rennende 'vooruitgang'.............Oke, dat moest ik gewoon effe opschrijven!

F*ck het systeem

Het is een enorme lange weg die ik heb afgelegd, om als volwassen vrouw zelfstandig te kunnen functioneren in de maatschappij, ik ben er nog niet helemaal, maar ik ben goed op weg.

Dus ik was een tijdje arbeidsongeschikt en daarna in de ziektewet, in die tijd heb ik regelmatig artsen en arbeidsdeskundigen en dergelijke gesproken, die voor mij op een raadselachtige manier, in maximaal een uurtje precies wisten 'wat ik wanneer'  zou kunnen.

Op het eerste besluit heb ik dus toen bezwaar gemaakt, ook in het kader van; Ik kom op voor mezelf en wie zijn zij om te bepalen wat ik wanneer kan! (ik kende bovendien mijn eigen hele dossier niet, en vond het niet compleet)

In het gesprek met de arts bleek mijn dossier dus best wel  compleet, het was een goed gesprek, zij nam de tijd  en luisterde naar mij.

Uiteindelijk was besloten mij per 2 januari met beperkingen en voor 20 uur goed te keuren en daar had ik vrede mee.

In de tijd dat ik in de ziektewet zat, was het wel belangrijk voor mij om stap voor stap regelmaat in m'n leven te creeeren door vrijwilligerswerk te doen en dat is me gelukt voor inmiddels 3 dagen in de week, de rest van de week heb ik nog hulp bij administratie en een coach die me helpt als ik het even niet meer weet (of als ik mezelf weer eens tegenkom en ik weet er geen raad mee)

In mijn vrijwilligerswerk als activiteitenbegeleidster 1 keer in de week, heb ik het enorm naar m'n zin en dat is, wat ik gehoord en begrepen heb wederzijds.

Mijn begeleidster daar heeft me een arbeidsintegratie traject aangeboden, zij hebben een contactpersoon bij het UWV Werkbedrijf en ik moet dan ook een contactpersoon daar hebben, dat aanbod heeft ze me omstreeks september al gedaan.

Ik heb toen eerst op een rij gezet wat ik aan diploma's heb en wat mijn mogelijkheden zouden zijn als dat traject dan afgelopen is, ik heb dit uiteraard ook met haar besproken en we zijn tot de conclusie gekomen dat het geheel me wel perspectief biedt.

Dus vanaf medio oktober ben ik bezig een contactpersoon te krijgen en stoot met grote regelmaat mijn neus tegen de muur van bureaucratie, dus ik heb nog geen contactpersoon en geen integratietraject.

Ik heb gebeld, gemaild, ben er heen geweest en heb gezegd dat ik een andere contact persoon wil hebben, omdat de huidige 3 x heeft verzaakt contact met mij op te nemen, dan was dat geen contactpersoon enzovoort enzovoort......

Op 28 november j.l. heb ik mijn laatste gesprek bij het UWV in Almere gehad en zij zei dat ik per 2 januari 2012 in de WW zou komen, ik vertelde haar ook over het traject en het moeizame contact met Werkplein, toen werd me toegezegd dat ik in de week na 5 december gebeld zou worden, nee dus!

Mijn broer heeft me ooit eens verteld over het bestaan van Werk.nl anders had ik helemaal in het duister getast, er is me op het werkplein eens gezegd dat ik een werkcoach zou krijgen die werkt met mensen met een gedeeltelijke arbeidsongeschiktheids uitkering, dat ik daarop moest wachten, als ik dat had gedaan dan had ik niet op tijd mijn WW aangevraagd en zat ik nu nog te wachten.

Vanmiddag ben ik naar het werkplein gegaan en heb ik gezegd dat ik een afspraak wil maken met een contactpersoon/werkcoach, ze vertelde me dat ik voor een persoonlijke werkcoach eerst 3 maanden WW moet hebben, eerst kan ik elke donderdag bij het open spreekuur langskomen en dan had ik me eerst moeten inschrijven als werkzoekende voor ik een WW had aangevraagd omdat ik anders ook nog een boete riskeer......(ik hoop nu trouwens dat ik dat goed gedaan heb)

Dat hele programma heb ik niet standaard op mijn harde schijf, ik wou enkel goed voorbereid en stap voor stap weer de werkende wereld in, ik had dat aardig geregeld dacht ik en het had ze een hoop werk bespaard en we waren allemaal blij als ik niet tegen die muur van de bureaucratie was geknald....

Ik moest dit even kwijt voor ik mezelf weer heb opgepept en dapper in de wereld van 'Je-bent-een-eenheidsworst-en-nummer-246531' stap.........