Hormoontje en wat voert die klier in zijn schild

Hypothyreoïdie doet zijn stinkende best om mij uit balans te houden en

de farmaceutische industrie en de zorgverzekering dragen daar natuurlijk 

ook een steentje aan bij.

Niet allemaal tegelijk, maar toch genoeg om met enige regelmaat compleet van slag 

te zijn, zowel lichamelijk als geestelijk.

Dit hormonale feest begon al toen ik een baby was, de exacte tijd is niet meer vast te

stellen omdat het bij mij pas werd ontdekt toen ik al een hele tijd stil stond in mijn 

ontwikkeling en ik uiteindelijk in het Radboud ziekenhuis terecht kwam omdat diverse

functies nagenoeg niet meer werkten, toen was ik 4 jaar en heb daar 10 weken gelegen.

Daarna was het pillen slikken dus schildklierhormoon, in het begin een crime (probeer 

maar eens pillen in een dwarse kleuter te krijgen)  

Ik heb diverse soorten gehad, van chocoladesmaak tot capsules en uiteindelijk thyrax, 

tot een paar jaar geleden wist ik niet eens dat er andere pillen goed voor mij waren 
dan thyrax.

Ik liet me 1 keer per jaar prikken en dan werd er wel of niet geschoven met de dosering 

en dan was het weer goed voor een jaar, de waardes gaven voor mij aan of dat wat ik 

voelde een normaal functionerend mens was.

Alle klachten die bij een traag werkende  schildklier horen; moeheid, koud, trillen, 

broos haar en dito nagels en natuurlijk die emotionele schommelingen zijn bij mij 

een stukje van m'n leven, soms in meer en soms in mindere mate, I've got to deal 

with it and that's life!

Afgelopen januari was weer een switch moment van schildklierhormoon (3e keer in 

relatief korte tijd) en nu van thyrax in blisterverpakking naar levothyroxinenatrium  

van Teva, een hele andere fabriek en dus andere hulpstoffen en dosering, maar dat

laatste merk en voel je dus pas na ongeveer 5 à 6 weken, nu dus!

Ik heb het koud, ik ben moe, mijn haar is stro en ik heb het gevoel alsof ik al 14 dagen

ongesteld moet worden, mijn stemming is een ongeleid projectiel hormoontje en ik 

heb het idee dat ik non-stop 20 tabbladen in m'n hoofd open heb staan en de printer 

die bagger niet wil uitspugen, m'n hoofd is vol en m'n buik leeg.

Dus die switch heeft nogal invloed gekregen op mijn leven, alleen kun je er pas wat aan 

doen na die 5 à 6 weken, als ik niets had gevoeld dan was het oké en ging ik weer voor

m'n jaarlijks prikje over een paar maand, just to check.

Maar goed, tegen die kou, strobos op m'n hoofd en andere lichamelijke ongemakken kan

ik wel redelijk, immers altijd wel een beetje aanwezig.

Maar die  stemmingen..... Pfff

Soms lees, zie of hoor ik iets terug en dan sta ik werkelijk perplex dat dat uit mij is gekomen,

dat ik iets op dat moment kon of juist niet durfden.

Ik huil bij sommige liedjes en zwijmel bij het beeld van een man die ik helemaal niet ken

maar precies toen iets deed of zei wat op dat moment heel belangrijk voor mij was,

maar hormoontje vergeet dat niet en voelt zo reëel, de dwarsligger en strontvervelende 
klier!

Dus ik ben benieuwd wat er van die schildklierongemakken overblijft als ik over 

ongeveer 5 weken dacht ik, weer op de rit kom te zitten en mijn waardes weer daar 

zitten waar ze horen, zowel op de pc van mijn huisarts als in mijn koppie.

Politiek, maar dan anders

Ken je dat?
Van die hysterische vrouwen die om de enkels van een politicus hangen,
krijsen dat ze van hem houden en dat alles wat hij zegt goed is?
Tot Pim Fortuijn had ik dat nog nooit gezien en daarvoor was politiek
wat mij betreft saai en de politici nog saaier.
Je werd alleen hysterisch bij een popconcert of vooraan bij een festival
en de desbetreffende artiest stond letterlijk op een voetstuk.
Maar politiek?
Voor mij waren dat mannen in een pak met een heel saai beroep, gortdroge
teksten waar ik niets van begreep en vaak waren ze ook heel veel ouder
en kaler dan die spetters op dat podium, dus no way dat ik
hysterisch om de enkels van een politicus zou gaan hangen, laat staan
dat ik er ook maar 1 van bewonderde.
Maar goed, ten tijde van Fortuijn was ik een dertiger en al wel ontvankelijk
voor de perikelen van de liefde, maar absoluut niet voor hem of elke andere.
Ik was ook wel bezig met politiek, dat wil zeggen dat ik bewust koos voor
waar ik voor stond (en nog steeds sta) maar liefde en politiek hield ik
nog steeds strikt gescheiden, dat had wat mij betreft niets met elkaar te maken.
Sterker nog, liefde vertroebelt de blik om een bewust doordachte keuze
te maken, je bent niet in staat om objectief te kiezen als je voorkeur wordt
beïnvloed door de liefde.
Nou ben ik gelukkig niet het hysterische type en zal ik nooit om de enkels
van een politicus hangen, ik zou niet eens in een rij gaan staan voor een
handtekening, ik ben geen groupie!
Maar ook ik ben mens, met gevoel en inmiddels ook wat wijzer (hoop ik)
over wat politiek, gebeurtenissen in de wereld, mijn positie daarin en de 
keuzes die ik daardoor maak.
En dat gaat allemaal f*cking hard, vooral op internet en dan met name
social-media.
De meningen vliegen onverbloemd heen en weer en eenieder knalt zijn of 
haar ongenoegen rechtstreeks op de tijdlijn van de ander en staat er absoluut
niet bij stil dat die ander wel eens ongelofelijk gekwetst kan worden.
Gebeurtenissen en iedereen die daar meteen een mening over heeft, soms zelfs
'de' oplossing, dan zou ik willen zeggen; Oké, neem jij die verantwoordelijkheid
dan! Maar ik zit op mijn handen en tel tot 10, ik zou het niet kunnen,
omgaan met de reacties die ik dan zou krijgen.
Oké, ik ben niet zo'n held dus, maar met mijn gevoel van empathie zit het wel 
goed volgens mij, alleen heb ik de neiging om dat laatste te verwarren met gevoelens 
van verliefdheid. (ja ja, ik ken mezelf) en empathie en projectie is voor mij 1 groot 
grijs gebied en daardoor is het strikt scheiden van liefde en politiek voor mij 
een stuk ingewikkelder geworden. 
En nu slaat mijn hart dus elke keer 1 slag over als ik Lodewijk Asscher ergens
zie en daar baal ik van!
Weg objectiviteit en bovendien heel erg nutteloos,ik ken de beste man alleen
als politicus en daar had ik dus tot een paar weken geleden helemaal niets mee.
Gelukkig ben ik niet zo'n hysterisch mens die dan om de enkels van die
politicus gaat hangen, ik ben meer het type dat gaat analyseren waar dat
sprongetje in m'n hart vandaan komt en dan mijn stinkende best gaat doen om
de politicus weer daar te plaatsen waar hij voor mij hoort; links van het midden
in de PVDA, in Amsterdam, in Den Haag, in de politiek dus.
Op het moment niet meer zo saai, zeker geen popconcert of festival maar 
wel een jungle op social-media en daar heb ik dus mijn sprongetje gecreëerd,
Tadaa! Ik ben erachter, het is empathie (of projectie, whatever) en kracht. 
Dus gewoon doorschrijven en dan kom ik erachter, haha!
Maar mocht je dit ooit lezen Lodewijk Asscher, ik hoop dat je mijn stuk opvat 
als een compliment want zo bedoel ik het, ik heb bewondering voor de manier 
waarop je met (social-)media omgaat en hoe je praat over de vluchtelingencrisis,
integratie, de angst  en de weerstand die dat bij sommige mensen oproept.
En als er iemand om je enkels hangt, ik ben het dus echt niet!