Leeg en tjokvol

Leeg
Dat dus!
Maar ook tjokvol.
Gecompliceerd? 
Nee hoor, voor mij niet.
Of misschien ook wel, want ik word er verdrietig van en het is veel,
maar verdriet is per definitie niet verkeerd.
Misschien wel een ontlading,
ja, ik denk een ontlading in dit geval.
Zoveel gevoelens achter elkaar, en tegelijkertijd
terwijl ik maar 2 ochtenden in de week vrijwilligerswerk doe
en voor de rest huishouden, administratie, af en toe sociale contacten
op het internet en in real life, ik mag graag lezen, muziek luisteren, 
1 keer per maand in de natuur werken bij mij om de hoek (mijn tuintje)
schilderen van voorjaar tot najaar, handwerken 
van najaar tot voorjaar alleen dit jaar iets langer.
Mijn handwerkseizoen nu wel echt over, dus hoort dat 
gewoon over te lopen in mijn andere hobby; Schilderen.
Het lukt me niet, dingen kloppen niet en daar word ik onzeker van.
Ik wil dingen maken waarvan ik weet dat ik ze kan en nieuwe uitdagingen 
aangaan, ik dacht dat ik op vleugels zou gaan want ik ben blij!
Maar het lukt niet, "Blinde vlekken" noem ik dat, het plaatje in m'n hoofd 
is niet af of er lopen teveel beelden door elkaar heen.
Woensdag pak ik het weer op, want ik geef niet op, ik weet dat ik het kan!
Dat was Leeg!
Tjokvol is mijn hoofd met gevoelens.
Gevoelens van verliefdheid allereerst, dat heb ik al heel lang niet 
meer gevoeld en ik vind het spannend, leuk spannend en ook wel eng.
De laatste keer dat ik verliefd was, wist ik dat die verliefdheid niet 
beantwoord zou gaan worden, dat werd dus een soort schijnveiligheid en 
dat is een lang verhaal waar ik in eerdere blogs al over geschreven heb.
Met deze verliefdheid gebeurt wel iets, we hebben het heel leuk en fijn samen.
We tasten elkaar af, we leren elkaar kennen, ik geniet er enorm van
en ik weet dat hij de momenten met mij samen ook heel fijn vind, dat vind 
ik voor dit moment het belangrijkste, dat we het samen leuk hebben en dat we 
elkaar leren kennen, en dat is voor nu goed zo.
Tjokvol ook van mijn sociale cirkel waar op dit moment veel beweging in zit.
Ik hou van stabiliteit, ik daag liever niet uit, ben best wel braaf en vredelievend
en dat komt vast door de onrustige jaren achter mij en ver achter mij dus ik heb daar 
even genoeg van!
Dus mijn sociale cirkeltje hield ik ook netjes bij, met een paar kleine schommelingen
af en toe maar die waren ook vrij regelmatig.
Vriendinnen in Twente zie ik niet vaak, maar we volgen elkaar op Facebook,
en ik weet dat het altijd weer leuk is om elkaar weer in real life te zien en te spreken.
Vriendinnen dichtbij, van Twitter, Facebook, in de buurt, iets verder weg en collega's 
ook , al zou ik sommigen echt iets vaker willen bezoeken.
Dat laatste, daar zit ik wel eens mee en hoe langer dat duurt, hoe moeilijker dat wordt.
En dan denk ik "Waarom doe ik dat niet, wat houdt me tegen?"
Soms is het suffigheid waar ik me echt eens overheen moet zetten, want uiteindelijk
is het toch leuk om elkaar te zien en te spreken, samen misschien leuke dingen 
ondernemen, ik zie de foto's en lees de verhalen op Facebook en dan denk ik 
"Boompje, zeg eens gewoon ja tegen een uitnodiging of evenement"
Het lijkt wel of ik me ergens overheen moet zetten om een leuke dag of paar uurtjes 
te mogen hebben met mensen waar ik het heel goed mee kan vinden.
Soms ben ik ook gewoon moe, dan ben ik een emotioneel wrak en dan ben ik het 
liefs alleen thuis, lezend, comedies kijkend op tv, muziek luisterend en delen op
social media en dan wil ik geen fitties, geen ingewikkelde vragen of kwesties,
alleen small talk, gezelligheid en soms gewoon rust....
Die vermoeidheid daar kan ik wel een beetje aan doen, dat is voor een stuk te wijten 
aan de traag werkende schildklier, dus mijn momenten rust heb ik gewoon nodig, 
en die neem ik ook, maar die spinsels....
Het lijkt wel of die PMS in de overgang gewoon doorgaat, de 20 tabbladen tegelijk 
open in m'n hoofd, helemaal losgaan op social media en 10 tellen later compleet 
dichtklappen, 2 uur voor m'n volle kledingkast staan en roepen dat ik helemaal niets 
heb om aan te trekken en nog meer van die fratsen.
Mijn god wat maak ik het mezelf af en toe moeilijk!
Het zou fijn zijn als het schilderen weer aardig gaat, ik heb al het idee dat ik aanstaande 
woensdag een oud werk ga oplappen en ik weet ook al welke.
Gewoon weer stap voor stap opbouwen, schijnbaar heb ik dat nodig.
Als ik schilder is mijn hoofd leeg van zorgen en vol van inspiratie, dan geniet ik net als 
de momenten samen met mijn lief, die momenten mag ik mezelf wel vaker gunnen dat 
geeft energie en ik denk dat ik dat wel even kan gebruiken!