Dat zei de schoolpsychologe tegen mij, "Jij moet veranderen" en ik weet niet meer
of dat in de eerste tweede of derde klas was van de middelbare school.
Ik was 13 toen ik op die school kwam en ik had me daar erg op verheugd omdat
mijn lagere school in een andere plaats was en ik eindelijk naar een school ging
in mijn eigen woonplaats, eindelijk vriendinnetjes waar ik zelfstandig naartoe kon
fietsen of lopen.
Mijn lagere school in een andere plaats was een LOM school, dat betekende voor
mij dat ik in een klas zat met ongeveer 12 kinderen die net iets meer aandacht nodig
hebben dan andere kinderen, ik kon wel leren maar ik had net even iets meer tijd nodig,
ik was nogal snel afgeleid en dromerig, maar aan het eind even ver als andere kinderen
die naar de middelbare school gingen, ik had er een hele fijne tijd gehad!
Ik had me dus verheugd op die school, want ik ontmoette daar jongens en meisjes die
uit mijn eigen woonplaats kwamen en waar ik dus zo naartoe kon als ik dat wou.
Voor de eersteklassers begon de school met het kennismakingskamp, ik weet niet eens
meer waar we naartoe gingen en ik wist toen ook nog niet dat het voor mij het grote
begin van de vreselijke 4 jaren zou worden.
begin van de vreselijke 4 jaren zou worden.
We hadden natuurlijk eerst wel een paar dagen op school voor de rondleiding, klas-
indeling en allerlei uitleg, dus ik wist welke gezichten in mijn groep zaten en waar
ze eerder op school hadden gezeten, zo kwam ik erachter dat er al heel veel groepjes
waren die elkaar al kenden en ik dus als eenling me ergens tussen of bij zou moeten
voegen.
Naïeve ikke had mezelf ook voorgesteld (zoals iedereen) en kwam er niet onderuit dat
ik moest verklaren waarom ik in een andere plaats op school had gezeten, dus was ik
al heel snel "De mongool, debiel en achterlijk" en het mikpunt van pesterijen.
Op dat kennismakingskamp ging het al niet veel beter, ze gooiden water op mijn
slaapzak en riepen dat ik in bed had geplast, ik werd standaard niet gekozen in een
groepje als er groepjes gekozen werden, ik was lelijk, dom en achterlijk en dat waren
de jongens die dat in mijn gezicht zeiden, de meisjes waren achterbakser, die waren
meer van het roddelen, misleiden, paaien en dan keihard laten donderen met een schop na.
En de 4 jaar moest nog beginnen.....
De pesterijen gingen op en af, soms had ik even aansluiting bij iemand of een klein
groepje, maar nooit in mijn klas, onze klasse leraar zei ook eens tegen mij dat ik het
niet had getroffen met de grootste pestgroep die hij ooit had gehad, maar ik hield vol.
Al werd ik met een passer in m'n rug geprikt, van dichtbij met trefbal keihard tegen
m'n hoofd gegooid, m'n agenda uit het raam, etui leeg op de grond, nep liefdesbriefjes
in m'n jaszak, mij domweg vergeten, negeren, over me roddelen en ik wou gewoon een
vriendinnetje waar ik zelfstandig naartoe kon fietsen om samen leuke dingen te doen
en geheimpjes te delen, wat ik niet wou was thuiskomen en huilen, huilen, huilen....
In 4 jaar veranderde ik van een spontane en vrolijke tiener in een onzekere en
bange puber.
Die leraar waar ik het eerder over had heeft me in die tijd erg geholpen, ik mocht 1 keer
per week bij hem langskomen om te praten, hij hield (stiekem) een oogje in het zeil en
pakten de pestkoppen regelmatig stevig aan, meer kon hij ook niet doen en ik ben hem
er nog steeds heel dankbaar voor, hij was een beetje mijn beschermengel op school.
Thuis had ik mijn moeder, zij troostte mij en ging ook in gesprek met leraren in de hoop
dat er iets ging veranderen en zo kom ik bij mijn titel....
De schoolpsychologe zei dus tegen mij "Jij moet veranderen" Boem, zo tegen een
tiener/puber die compleet overstuur is, zij had gelijk, maar niet op dat moment
tegen mij.
Ik dacht in goed en fout, lief en brutaal, aardig en gemeen en ik begreep niet dat ik iets
meer van die stoute, brutale en gemene kant mocht hebben en dat mijn goede, lieve en
aardige persoonlijkheidje best wel goed is, maar niet altijd even handig en best wel
kwetsbaar op sommige momenten, vooral daar op school.
Dat begreep ik pas vele jaren later, toen ik 25 was en anderhalf jaar in therapie had
gezeten, tot die tijd heb ik met mezelf goed in de knoop gezeten, nooit meer een
opleiding afgemaakt gevlucht, gevlucht en gevlucht in heel veel bier, wijn en andere
idiote uitspattingen zoals nachtenlang uitgaan, m'n provocerende look met knetter
korte jurkjes, netpanties en kisten zoekend naar mezelf, rust en veiligheid dat dus niet
in mijn vluchtroute zat, mijn vluchtroute was destructief, net zo destructief als die
4 jaar op die school.
Nu ben ik 46 en lees ik af en toe een verhaal over kinderen die gepest worden op school
en dat snijdt dwars door mijn ziel, dan wil ik wel zeggen "Je mag er wel zijn, je bent
mooi,goed en puur" en dan besef ik dat dat ook wel eens de reden kan zijn waarom
zij gepest worden, ze hebben een beschermengel nodig die hun body geeft.
Een beschermengel om je veilig te kunnen voelen en body als in zelfvertrouwen, een
"Hier ben ik en ik ben goed genoeg zoals ik ben!" zo'n body, en dan kun je nog steeds
goed, lief , aardig en jezelf zijn.
