Ballast

Morgen vliegt me naar m'n strot!
Morgen zou de laatste dag zijn dat m'n oude flat er ongeveer zo uit ziet 
als dat ik hem het laatst zag, zoals ik hem heb gevormd in bijna 20 jaar,
met al m'n spulletjes, teveel i know..... Maar toch....
Ik heb die regie niet meer over dat stekkie, mijn stekkie, niet meer
sinds ik afgelopen februari daar nauwelijks, nee, geen afscheid nam van 
alles daar.
Na 10 dagen Meanderen, ongeveer een half jaar revalideren in Tukkerland
en nu alweer 12 weken in een logement van een woonzorgcentrum,
nu echt afscheid nemen van dat stekkie en heel veel spullen waar ik het 
bestaan pas weer herinner als ik het nodig heb straks in m'n nieuwe stekkie.
Een periode in het teken van afscheid nemen? Zoiets denk ik.
Al nam ik al afscheid van.... Tja, is dat afscheid nemen, dat je niet meer 
zo sanitair kunt als de meeste mensen? Of eerder nog, dat je, oh "Dat IK"
mijn doelen bij moet stellen die te maken hebben met wandelen zoals 
mijn plan om Hadrians wall path te gaan lopen, ja dat lopen kan ik wel op 
m'n buik schrijven, ik ben al blij dat ik een klein stukje thuis kan lopen met rollator!
Oké, voor de revalidatie dacht ik dat ik nooit meer zou kunnen lopen,
dus dat stukje met rollator is winst!
Oh en ik loop en rol straks met 2 zakken, ik had er aan 1 niet genoeg.
Die eerste kreeg ik begin september en die tweede krijg ik begin december,
een stuk minder ingrijpend trouwens, en  dan bedoel ik niet emotioneel.

Het betekent wel dat ik moet verhuizen, mijn oude stekkie is 2 hoog zonder lift 
en heel veel kleine ruimtes, dus niet aan te passen, dat wist ik dus al in het 
revalidatiecentrum, en als een geoliede machine zetten ze daar meteen alles in werking, 
en ook alles hè?!
Maatschappelijk werk schudt WMO wakker om op zoek te gaan naar een woonplek,
de ergotherapeut om alles passend voor mij te maken en de verpleging voor de zorg.
In Amersfoort werkt dat alles als STROOP, stroop op de rem heb ik nu wel door.
Hoe meer je naar het westen gaat, hoe erger dat wordt volgens mij, tenminste,
dat hoop ik voor Amersfoort anders is het diep triest.
Ik bof met m'n logeeradres en zoveel lieve vrienden en mams en tante, want erg veel 
meer tegenslag kan ik niet handelen.
Op de valreep (5 dagen voor ontslag met verlenging) kon ik hier op de Koperhorst
terecht, anders moest ik in m'n nieuwe appartement, zonder vloer, zonder aangepaste
keuken (en die is er nog niet) en zonder aangepaste badkamer....
Omdat het bouwvak was!!!
Op de valreep, de eerste dag in de Koperhorst, door omstandigheden, was het ineens 
mogelijk m'n eigen rolstoel te leveren, met handbike, wel niet helemaal kompleet,
maar toch, na 2 dagen had ik m'n eigen vervoer, whooohooo!!! 

We zijn 12 weken verder en de aangepaste keuken is er nog niet...
Het eruit halen van het oude keukenblok duurde weken, 23 september... 
Meteen het weekend daarop aan de slag met de vloer, althans vrienden en mams en tante.
Het deed en doet pijn dat ik zoveel zelf niet kan, ik heb vrienden, hele lieve vrienden
die met liefde die dingen voor me doen.
Iemand vroeg aan mij;"zou jij het zelf doen als je kon, een vloer leggen, een muur
schilderen en meubels in elkaar zetten, zomaar omdat je iemand aardig vindt, 
omdat je dat doet voor vrienden/familie?" Ja, dat zou ik doen, omdat ik het leuk 
en fijn vindt iemand te helpen, blij te maken.
En toch, blijf ik het moeilijk vinden hulp te vragen, ja dat ook... Ehm, de psycholoog,
revalidatiearts, pijnpolie, diëtist en conditietraining/fitness, allemaal gestrand bij de 
grens van Amersfoort, denk ik, oh en de thuiszorg, niet uit te vlakken en absoluut 
noodzakelijk voor ik uberhaupt verhuis.
Er zou gewoon een lijst moeten zijn voor  mensen die na een opname, met handicap
weer op zichzelf gaan wonen, bestaat die al en waarom weet ik daar dan niets van.
Waarom moet ik me bezig houden met het regelen van dingen waar ik helemaal 
geen verstand van heb, waar iemand anders, die daarvoor betaald wordt, precies weet
waar en hoe iets werkt, magisch deuren opent waar ik op een verkeerde deur bons.
Ik wil bezig zijn met mijn nieuwe plekje inrichten, met het onderhoud aan mezelf,
dingen die me energie geven in plaats van energie slurpen.

En dan heb ik het nog niet eens over die smak die ik heb gemaakt 20 oktober,
met een rotgang op m'n achterhoofd, kiepwieltjes vergeten uit te klappen.
Dat zat er een keertje in natuurlijk, elke keer die auto in en auto uit met die rolstoel
maar dat vergeten we de eerste paar maanden waarschijnlijk niet weer.
Lichte hersenschudding, rust, geen (of zo weinig mogelijk) beeldschermen, paracetamol
en Naproxen, ja, daar ben ik nu wel klaar mee, dus dat is zo goed als over!

Ik wil erbij zijn als mijn spulletjes in mijn nieuwe flat worden gezet, 
ik kan er niet bij zijn als mijn oude flat leeg wordt gehaald en dat doet pijn genoeg,
misschien moet en wil ik het ook niet zien, zoals ik het al in het begin schreef
"heel veel spullen waar ik het bestaan pas weer herinner als ik het nodig heb 
straks in m'n nieuwe stekkie." 
Dan is het even slikken, bedenken dat er een reden was waarom ik niet meer wist
dat het bestond, dat ik het had, had ik het ook niet nodig en vasthouden aan iets....

Ik begin opnieuw, of eigenlijk een nieuw begin kan als je oud ballast loslaat
een heleboel, want ik heb die ruimte nodig, letterlijk!
Morgen in spullen (oh oh wat ben ik benieuwd) 
en 6 december ikzelf, toch wel een beetje spannend, een beetje veel!

 

Geen griepje

Zwarte trainingsbroek met flitsende streep en een kleurig truitje, 
wielen eronder en m'n zitvlak ertussen.
M'n voetjes in schoenen, dat dan weer wel, 
Zakje om m'n rechter kuit en een tas om met m'n levenslijn;
Mijn smartphone! 
Zo zit ik er nu bij, in Enschede in het revalidatie centrum

Hoe ik hier gekomen ben zal ik vertellen in dit blog.

Ik denk dat ik moet beginnen met woensdag 13 februari 
toen ik in Twente was voor de verjaardagen van moeders, 
tantes en vriendin van m'n vader, toen was is al niet echt lekker
maar ik dacht dat ik een griepje onder de leden had.
Vrijdags weer in Amersfoort geïnstalleerd en voorbereid op 
een stevige griep, dat wil zeggen, thee en beschuit, yoghurt, antigrippine
en andere griepzooi ingeslagen.
Matrasje in de woonkamer voor de tv, en de hele griepzooi om me heen,
het viel toen nog mee, ik had waarschijnlijk een tikkeltje verhoging.
Zaterdag begon ik met zwalken en gedurende de dag kon ik niet meer 
op m'n benen staan en had inmiddels ook al geen controle meer over 
mijn blaas, ik kroop naar de badkamer en smeet het vuils in de hoek,
nog steeds niet beseffende dat dit niet normaal was.
Pas 's avonds laat greep de paniek mij; Wat als ik morgen helemaal 
niets meer kan?!" 

Toen belde ik 112, dat was zaterdagavond rond 23.30 ongeveer.
Ik zou naar de deur tijgeren en zij mochten van mij overal aanbellen 
in de flat, ik kon immers echt niet meer bij de intercom.
Dat lukte me in etappes, bij de deur komen, en de broeders kwamen binnen.
Ik werd tussen hun in naar m'n slaapkamer "gesleept"en op bed gelegd.
Dan volgt een standaardprocedure van bloeddruk en andere metingen,
ik had lichte verhoging.
Zij zouden de huisartsenpost nog langs laten komen (kon wel even een 
uurtje duren) en lieten me achter met pleister in het slot van mijn deur 
en de voordeur.
Inderdaad een uur later een joviale huisarts met broeder, bijna dezelfde 
metingen en ook nog even voelen of ik nog iets voelde "Ja mevrouw,
u bent geveld door een stevig griepje, voldoende drinken" 
en weg waren ze weer.
Ik keek nog om me heen of ik drinken had.....
Ik weet niet meer of ik toen 's nachts naar de huiskamer ben gekropen
of de volgende ochtend, ik was bang dat weet ik wel, ik wist niet of ze 
de deur dicht hadden gedaan, ik wist niet of Max er nog was in de kamer.

Zondags was ik wel in de kamer en ging m'n vaste telefoon, daar kon ik 
niet bij en dat maakten me intens verdrietig, ik sleepten m'n foontje gelukkig
overal mee naartoe dus ik belde m'n moeder want ik dacht dat zij mij probeerde
te bellen, en ik zei;"Het gaat niet goed, jullie moeten komen"
Ik had van voor het weekend ook al een afspraak met lieve Twittervriendin 
voor griepboodschapjes, dus die zondagmiddag begon het te rollen
M'n mams en tante en Nous waren er en schrokken zich te barsten.
Weer huisartsenpost gebeld en na ongeveer 40 minuten gesproken zou er 
iemand komen, Ja! 2 artsen en een broeder.
Die deden meer tests en belde met neurologie, ik kon opgehaald worden 
en zondag de 17e februari werd ik rond 19.00 het Meander medisch centrum 
in gereden.

Ongeveer een uur later de MRI in en daarna ruggemergpunctie, bloedafname 
anderhalf liter plas afgetapt en de acute zorg neurologie in gereden voor een bedje.
Infuus met alle mogelijke antibiotica voor het geval dat....

Gedurende die dagen konden we afvinken wat het niet was, eerst de virus
en tot de wachttijd van de kweekjes, want ze zagen op de MRI dat er wel iets 
is in de ruggemerg, toch weer geprikt en kwamen ze er achter dat ik 
een auto-immuunziekte heb genaamd NMO ook wel ziekte van Devic,
een agressief nichtje van MS.

 https://www.mscentrum-adrz.nl/multipele-sclerose-(ms)/varianten/ziekte-van-devic-(neuromyelitis-optica)/


De antibiotica kon eraf en gericht medicatie opgestart.
Eerst prednison in infuus tot eerste medicijndag infuus, dat wil zeggen
5 uur lang Rituximab (medicijn) door het infuus, een middel met belachelijk
veel bijwerkingen, dus constante controle.
Dit middel krijg ik over ongeveer 3 weken weer en dan 6 maanden later nog eens.

Maar omdat ik vanaf ongeveer mijn middenrif tot mijn tenen "doof" ben, dat wil zeggen,
ik lig continue in een brandnetelveld, zo voelt het, ik kan niet lopen, niet staan zonder
steun aan 2 kanten en ik ben op het moment (nog) incontinent, was ik eigenlijk klaar 
in het ziekenhuis en klaar voor het revalidatiecentrum.
Omdat mijn familie nog in het oosten van het land wonen, mijn roots dus, had ik besloten
dat ik ook in Twente wil revalideren, mijn ouders zijn 75 jaar, die laat ik niet het halve land
door reizen elke keer, dat deden ze genoeg toen ik in het Meander lag.
Met de mazzel dat mijn moeder en tante in mijn flat konden zo nu en dan en voor m'n 
lieve Max zolang ik daar nog geen plekkie voor had.
Die laatste is overigens terecht, zooooo blij mee, pak van m'n hart, de kracht van Twitter
en wereldse lieve tweeps!!! 
Ook die mij bezocht hebben in Amersfoort, elke dag opnieuw weer en lieve kaarten, post,
alles, hartverwarmend, zo lieffff!

Nu inmiddels mijn eerste week er hier opzitten, een week van kennismaking en landen.
Vannacht landde ik even, was intens verdrietig, en die dagen komen er meer want het is veel.
De balans ga ik volgende week in, therapieënom mijn bewegingsapparaat in te zetten om 
verplaatsing te creeëren, fysio, ergo, aktiviteiten, psycho, maatschappelijk werk, bewegingsagogie en ik heb al ingezet op schilderen en zwemmen, who knows.....
Ik ben in ieder geval super gemotiveert! 
Zal vast nog vaak landen, mja, hoort er ook bij!

Dus nu zit ik in m'n tweepersoons kamertje hier in het Roessingh, ik zal mijn adres opschrijven, zoveel mensen aan mij denken en me willen schrijven of langskomen
Langskomen wel graag met me afspreken, door de week heb ik nu een intensief 
therapie programma, dus ik weet ook niet hoe ik me 's avonds voel, maar in de weekends
valt vast iets af te spreken, en kaartjes vind ik altijd lief!

Roessingh, centrum voor revalidatie
T.a.v. Sandra Boom
Verpleegafdeling 1
Postbus 310
7500 AH Enschede


Ik deel m'n kamer met een lieve buuf 
Ik heb m'n muziek op de oren en m'n laptopje open, ze vraagt me af en toe 
of ik iets te snoepen wil, en kletst ondertussen met haar kinderen en kleinkinderen.
Nooit gedacht dat ik het oké zou vinden, mijn leefruimte delen, we zijn lotgenoten, 
net als anderen hier in "huis" het is oké!
Straks om 17.00 rol ik naar beneden voor het avondeten, straks voel ik me echt thuis,
durf ineens hulp te vragen..... Ik leer wel, maar nu een hele nieuwe richting in, eentje 
die niemand aan zag komen, hij kwam hard aan, maar ik kan het, roeien met de riemen 
die ik nu ga ontdekken.
Liefs

Rookvrij

Vandaag 1 jaar geleden rookten ik m'n laatste sigaret, 

of Pantertje, dat weet ik niet meer.

Het was de bedoeling dat ik de ene Panter ruilde voor de andere, 

meteen ook een soort van beloning en afleiding

Ik was al begonnen met Champix, een soort van kalmeringsmiddel

om het stoppen ietsje makkelijk te maken

maar het was wel een middel met bizarre bijwerkingen,

gelukkig had ik er maar ongeveer de helft van, 

maar dat was genoeg om zoet mee te zijn

ook ging het systeem van vergoedingen even helemaal mis

zodat ik geconfronteerd werd met een vette rekening

Toen dat eenmaal recht gezet was, dat wil zeggen, de rest ging goed

en ik hield het vol omdat het middel deed waar het voor was

Ik had geen trek in roken!

Waren de eerste drempels al genomen

en ik rookten nog niet!

In de relationele sfeer kwamen ook kreukels en deuken

Of dat helemaal te wijten was aan het stoppen

of het middel geen idee, het was stress en spanning sowieso

Wil ik ook niet teveel woorden aan vuil maken

Dat werd toen al een aflopende zaak, een half jaar lang

En ik rookten nog niet!

Kreeg voor m'n verjaardag een nieuw bed van m'n familie

koud 2 weken in huis en Max plast en poept er middenop

Nog zo ons best gedaan het schoon of in ieder geval

de stank eruit te krijgen, lukt niet, de topper kan ik weggooien

Slik.... En ik rook nog niet! 

Ik wil gaan wandelen, de kop leeg maken 

en plan dat ik volgend jaar of later Hadrians Wall path wil lopen

Dus aan de wandel, kilometers opvoeren

tot en met vorige week 4 keer plus minus 10 kilometer

En ik ben kapot, m'n voeten willen niet meer

Waarschijnlijk toch hielspoor, 

ga ik aanstaande week horen van m'n huisarts

Maar ik rook nog niet!

Kan.... Neee, Tis goed zo!

Ik heb ook hele lieve mensen ontmoet en leuke dingen gedaan.

Ik heb samen met vriendin een schilderijtje opgehangen in Borne

met wildhangen, allereerste keer dat er iets van mij hing in m'n geboortedorp!

Ik ben naar Retropop geweest, ik was al sinds 2011 niet meer 

naar een festival geweest en nu heb ik Bryan Ferry live gezien en gehoord

Chi Coltrane en PIL en anderen, dat was leuk.

Ik heb lieve tweeps ontmoet bij de Tweetup in Zwolle

Ik ben met een lieve Tweep naar de Deventerboekenmarkt geweest, 

dat was ook hartstikke tof 

Ik ben naar concert geweest voor de eerste keer in Amersfoort Fluor

Gedemonstreerd tegen een stuk asfalt, ook alweer jaren geleden

Ondanks dat we elkaar na een jaar nog steeds aan het aftasten zijn

(ja joh, ik heb nog nooit eerder een kat gehad!) 

Ben ik toch best wel gek met m'n beessie, malle Max!

En daarom ook

Rook ik nog steeds niet!

Mijn vrouwen

Van voor tot najaar schilder ik,

niet een muur of een kastje,

maar op een doek of paneel met acrylverf

in mijn hokje, als je binnenkomt bij mij 

meteen rechts om de hoek

Zo'n 2 1/2 bij 4 1/2 vierkante meter

volgestouwd met 2 kasten, een bureau, schildersezel,

ladenkastje voor de laptop en nog 1 ingebouwde kast.

Ik heb er soms net ruimte genoeg om er zelf nog bij te kunnen.

Dit voorjaar duurde het heel lang voor ik inspiratie kreeg

om ook maar iets te tekenen of schilderen.

Het kwam volgens mij pas in juli, en dat is heel laat voor mij

Maar dan wordt er ook een figuurlijk ei gelegd.....

Ik heb alle ingelijste panelen van de zolder gehaald

daar stonden werken op uit de jaren 90 

waar ik toen heel trots op was, dat was een ontwikkelfase

Ik denk dat ik in tussentijd wel gegroeid ben

Dus heb ik die werken uit hun lijst gehaald, 

opgeschuurd en begonnen met eentje waar ik op zich niet

ontevreden was, maar wel wat meer "mijn eigen" mocht worden

Ook fijn dat ik niet van niets, in 1 keer iets moest produceren

het is tenslotte mijn hobby, en ik wil die hobby graag met plezier 

uitoefenen, mijn eerste vrouw dit jaar bestond al.

Dus ik zie mijn van-voor-tot-najaar-hobby als een spel, een strijd,

als liefhebben, als een haat-liefde verhouding tussen mij en wat 

ik wil creëren, tussen het beeld in mijn gedachten en wat er 

spontaan ontstaat.

Ik boetseer mijn figuren op het paneel, net zo lang tot ik er tevreden

mee ben, en dan soms een tikkie meer.

Ik zet haar opzij als ik het even niet weet, begin met een nieuwe

als ik weer ideeën in m'n hoofd heb, zo ben ik nu al met 

3 vrouwen tegelijk bezig.

Ik begon met mijn eigen veilige kleuren en vormen, mijn eerste 

dit schilder seizoen, ik denk dat ik dat nodig had om op te starten

Ondertussen heb ik er alweer 2 ingelijst en ben ik met 2 tegelijk bezig 

Maar als ik met eentje bezig ben, dan ben ik daar ook helemaal 

op gefocust , ik tweette een reactie;
"Alle vrouwfiguren die ik schilder zijn met liefde geboren 

en gegroeid op een doek of paneel" en dat klopt!

Ze hebben mijn totale aandacht, mijn vrouwen, elke kwaststreek

moet iets toevoegen, haar verhoudingen moeten kloppen zoals ik

haar in m'n hoofd heb en zij in haar omgeving.

Zij is mij in mijn gedachten of verlangen, al mijn vrouwen.....

Leeg en tjokvol

Leeg
Dat dus!
Maar ook tjokvol.
Gecompliceerd? 
Nee hoor, voor mij niet.
Of misschien ook wel, want ik word er verdrietig van en het is veel,
maar verdriet is per definitie niet verkeerd.
Misschien wel een ontlading,
ja, ik denk een ontlading in dit geval.
Zoveel gevoelens achter elkaar, en tegelijkertijd
terwijl ik maar 2 ochtenden in de week vrijwilligerswerk doe
en voor de rest huishouden, administratie, af en toe sociale contacten
op het internet en in real life, ik mag graag lezen, muziek luisteren, 
1 keer per maand in de natuur werken bij mij om de hoek (mijn tuintje)
schilderen van voorjaar tot najaar, handwerken 
van najaar tot voorjaar alleen dit jaar iets langer.
Mijn handwerkseizoen nu wel echt over, dus hoort dat 
gewoon over te lopen in mijn andere hobby; Schilderen.
Het lukt me niet, dingen kloppen niet en daar word ik onzeker van.
Ik wil dingen maken waarvan ik weet dat ik ze kan en nieuwe uitdagingen 
aangaan, ik dacht dat ik op vleugels zou gaan want ik ben blij!
Maar het lukt niet, "Blinde vlekken" noem ik dat, het plaatje in m'n hoofd 
is niet af of er lopen teveel beelden door elkaar heen.
Woensdag pak ik het weer op, want ik geef niet op, ik weet dat ik het kan!
Dat was Leeg!
Tjokvol is mijn hoofd met gevoelens.
Gevoelens van verliefdheid allereerst, dat heb ik al heel lang niet 
meer gevoeld en ik vind het spannend, leuk spannend en ook wel eng.
De laatste keer dat ik verliefd was, wist ik dat die verliefdheid niet 
beantwoord zou gaan worden, dat werd dus een soort schijnveiligheid en 
dat is een lang verhaal waar ik in eerdere blogs al over geschreven heb.
Met deze verliefdheid gebeurt wel iets, we hebben het heel leuk en fijn samen.
We tasten elkaar af, we leren elkaar kennen, ik geniet er enorm van
en ik weet dat hij de momenten met mij samen ook heel fijn vind, dat vind 
ik voor dit moment het belangrijkste, dat we het samen leuk hebben en dat we 
elkaar leren kennen, en dat is voor nu goed zo.
Tjokvol ook van mijn sociale cirkel waar op dit moment veel beweging in zit.
Ik hou van stabiliteit, ik daag liever niet uit, ben best wel braaf en vredelievend
en dat komt vast door de onrustige jaren achter mij en ver achter mij dus ik heb daar 
even genoeg van!
Dus mijn sociale cirkeltje hield ik ook netjes bij, met een paar kleine schommelingen
af en toe maar die waren ook vrij regelmatig.
Vriendinnen in Twente zie ik niet vaak, maar we volgen elkaar op Facebook,
en ik weet dat het altijd weer leuk is om elkaar weer in real life te zien en te spreken.
Vriendinnen dichtbij, van Twitter, Facebook, in de buurt, iets verder weg en collega's 
ook , al zou ik sommigen echt iets vaker willen bezoeken.
Dat laatste, daar zit ik wel eens mee en hoe langer dat duurt, hoe moeilijker dat wordt.
En dan denk ik "Waarom doe ik dat niet, wat houdt me tegen?"
Soms is het suffigheid waar ik me echt eens overheen moet zetten, want uiteindelijk
is het toch leuk om elkaar te zien en te spreken, samen misschien leuke dingen 
ondernemen, ik zie de foto's en lees de verhalen op Facebook en dan denk ik 
"Boompje, zeg eens gewoon ja tegen een uitnodiging of evenement"
Het lijkt wel of ik me ergens overheen moet zetten om een leuke dag of paar uurtjes 
te mogen hebben met mensen waar ik het heel goed mee kan vinden.
Soms ben ik ook gewoon moe, dan ben ik een emotioneel wrak en dan ben ik het 
liefs alleen thuis, lezend, comedies kijkend op tv, muziek luisterend en delen op
social media en dan wil ik geen fitties, geen ingewikkelde vragen of kwesties,
alleen small talk, gezelligheid en soms gewoon rust....
Die vermoeidheid daar kan ik wel een beetje aan doen, dat is voor een stuk te wijten 
aan de traag werkende schildklier, dus mijn momenten rust heb ik gewoon nodig, 
en die neem ik ook, maar die spinsels....
Het lijkt wel of die PMS in de overgang gewoon doorgaat, de 20 tabbladen tegelijk 
open in m'n hoofd, helemaal losgaan op social media en 10 tellen later compleet 
dichtklappen, 2 uur voor m'n volle kledingkast staan en roepen dat ik helemaal niets 
heb om aan te trekken en nog meer van die fratsen.
Mijn god wat maak ik het mezelf af en toe moeilijk!
Het zou fijn zijn als het schilderen weer aardig gaat, ik heb al het idee dat ik aanstaande 
woensdag een oud werk ga oplappen en ik weet ook al welke.
Gewoon weer stap voor stap opbouwen, schijnbaar heb ik dat nodig.
Als ik schilder is mijn hoofd leeg van zorgen en vol van inspiratie, dan geniet ik net als 
de momenten samen met mijn lief, die momenten mag ik mezelf wel vaker gunnen dat 
geeft energie en ik denk dat ik dat wel even kan gebruiken!



 

Mijn, en zijn draai

De laatste jaren heb ik wel eens het idee dat mijn schoonouders 
geen kinderen konden krijgen, om Herman Finkers maar eens te citeren, 
deze vond ik wel raak wat dat betreft!

Niet dat er geen leuke en vrijgezellige heren rondlopen hoor, dat geloof
ik eenvoudig niet, ik zie ze alleen niet of ik wil ze niet zien, 
echt geen idee hoe dat bij mij werkt.
In de tijd dat ik het echt niet leuk en fijn vond om alleen te zijn,
zonder partner bedoel ik dan, deed ik waarschijnlijk teveel mijn best,
zodat elke potentiële hunk  niet wist hoe snel hij uit mijn buurt en fuik
moest komen, tenminste ik dacht dat dat mijn potentiële hunk was.

"Het komt, als je er niet mee bezig bent" dat zeggen ze wel eens, 
en met 'ze' bedoel ik inclusief mezelf en dat is ook een dingetje van mij,
ik ben nogal een controlefreak, maar dan wel heel selectief.
Dat waar ik op gefocust ben heeft mijn volledige aandacht, dus als 
er een potentiële partner naast danst, ook al doet'ie dat naakt, 
ik zie het niet!
De kans is zelfs ook nog groot dat ik juist die, met veel kracht uit
mijn buurt probeer te houden.
Bij tienermeisjes noemen ze dat ook wel een "Niet doen ik heb het 
zo graag", alleen bij mij betekent het echt een "Rot op, ik wil je niet".
Ik ben namelijk specialist in het focussen op mannen met bindings-
angst en dat zegt waarschijnlijk meer over mezelf dan over die mannen.

Vriendinnen van mij zitten op dating-sites, soms hoor ik hun belevenissen
en dan lijkt het mij 1 grote vijver met een heleboel vissen die gevangen
worden en weer terug gegooid, te happig, te glanzend, te dof, mij te 
vluchtig, ik zou dat spel van de verleiding in real-life wel eens geslaagd
zien worden, daar gaat mijn hartje sneller van kloppen......
Alleen snap ik dat spelletje niet, ik ben geen verleidster en ik vind het 
heel moeilijk verleid te worden, daarvoor open te staan en een avontuur
in te duiken, zomaar eens die controle te verliezen, maar dat vind ik 
f*cking spannend!

Ach, ik ben en blijf gewoon een dromer denk ik, af en toe verliefd en 
dan kun je het als man vergeten bij mij, tenzij je die potentiële partner 
in mijn dromen bent, op dat moment!