Mijn, en zijn draai

De laatste jaren heb ik wel eens het idee dat mijn schoonouders 
geen kinderen konden krijgen, om Herman Finkers maar eens te citeren, 
deze vond ik wel raak wat dat betreft!

Niet dat er geen leuke en vrijgezellige heren rondlopen hoor, dat geloof
ik eenvoudig niet, ik zie ze alleen niet of ik wil ze niet zien, 
echt geen idee hoe dat bij mij werkt.
In de tijd dat ik het echt niet leuk en fijn vond om alleen te zijn,
zonder partner bedoel ik dan, deed ik waarschijnlijk teveel mijn best,
zodat elke potentiële hunk  niet wist hoe snel hij uit mijn buurt en fuik
moest komen, tenminste ik dacht dat dat mijn potentiële hunk was.

"Het komt, als je er niet mee bezig bent" dat zeggen ze wel eens, 
en met 'ze' bedoel ik inclusief mezelf en dat is ook een dingetje van mij,
ik ben nogal een controlefreak, maar dan wel heel selectief.
Dat waar ik op gefocust ben heeft mijn volledige aandacht, dus als 
er een potentiële partner naast danst, ook al doet'ie dat naakt, 
ik zie het niet!
De kans is zelfs ook nog groot dat ik juist die, met veel kracht uit
mijn buurt probeer te houden.
Bij tienermeisjes noemen ze dat ook wel een "Niet doen ik heb het 
zo graag", alleen bij mij betekent het echt een "Rot op, ik wil je niet".
Ik ben namelijk specialist in het focussen op mannen met bindings-
angst en dat zegt waarschijnlijk meer over mezelf dan over die mannen.

Vriendinnen van mij zitten op dating-sites, soms hoor ik hun belevenissen
en dan lijkt het mij 1 grote vijver met een heleboel vissen die gevangen
worden en weer terug gegooid, te happig, te glanzend, te dof, mij te 
vluchtig, ik zou dat spel van de verleiding in real-life wel eens geslaagd
zien worden, daar gaat mijn hartje sneller van kloppen......
Alleen snap ik dat spelletje niet, ik ben geen verleidster en ik vind het 
heel moeilijk verleid te worden, daarvoor open te staan en een avontuur
in te duiken, zomaar eens die controle te verliezen, maar dat vind ik 
f*cking spannend!

Ach, ik ben en blijf gewoon een dromer denk ik, af en toe verliefd en 
dan kun je het als man vergeten bij mij, tenzij je die potentiële partner 
in mijn dromen bent, op dat moment!

 
 

Mag ik zo vrij zijn?

Al een paar maanden vraag ik me af in hoeverre vrijheid vrijheid is 
en waarom ik daar respect aan heb verbonden, of misschien wel los van ben gaan zien....

Ik pieker me nog steeds suf om dat woord "Respect" gaat het me dan om dat woord,   
of voor wie dat woord genoemd wordt? Of in welke context? Ingewikkeld...

 Kijk, hier kan ik iets mee (denk ik) 

http://www.universele-beschaving.nl/Universele_beschaving__definit/body_universele_beschaving__definit.html … 

respect in veel facetten....

Afgedwongen respect: Je kijkt naar iemands macht, kracht of potentieel 
waardoor hij angst, ontzag of gevoelens van minderwaardigheid.....

Dat was het stukje waar ik dus alleen verzet voel en ik me er druk om maakten 
"Afgedwongen respect" Pfieuw, duidelijk!

Spontaan en natuurlijk menselijk respect: Komt voort uit de waarneming 
en het besef dat de andere mens wezenlijk is als wijzelf.

Hieruit ontstaan gevoelens van verbondenheid en sympathie.

Ach, toch wel een mooi woord dan, werd er maar niet te kust en te keur 
mee gestrooid, dan had ik er zelfs respect voor ;)

Ik denk dat het afgedwongen respect verzet oproept in veel mensen, dat daarom 
veel mensen de grens opzoeken van de vrijheid, want ook daar zit een grens aan, 
de grens van de rechtstaat.

Voor mij een ingewikkelde en moeilijke materie, maar volgens mij zit het 
'wat kan en mag' wel goed binnen de grenzen van de rechtstaat,
in mijn opvoeding en persoonlijkheid, ik ben niet 
zo'n grenzenzoeker en ik voel ook niet direct de behoefte om iemand te beledigen 
of te kwetsen.

Ohw ik ben wel eens boos en ik heb een afkeer van onrecht en de mening van sommige 
mensen, maar ik zal mijn stinkende best doen mijn fatsoen te bewaren omdat ik 
beweegredenen wil begrijpen en dat bereik je niet als je in verzet bent.

Gisteravond kreeg ik een reactie op een tweet van mij, ik tweette;

Volgens mij worden WimLex en Max regelmatig geparodieerd op tv en dan komen ze 
er niet altijd even florissant op #Nieuwsuur.

De eerste reactie daarop was; En als ik u een HOER noem?

Oké, dan moet ik even mijn gevoel op een laag pitje zetten en m'n ratio raadplegen,
 want die kwam wel even binnen.....

Toen dacht ik dat die persoon mij niet kent en ik die persoon niet, dus het slaat gewoon 
nergens op, ik ben geen hoer en het hoeft mij dus niet te raken, easy as that is!

Daar heb ik natuurlijk ook weer over nagedacht, ik kan me herinneren dat ik in 
een gespreksgroep eens  iets onaardigs over een persoon heb gezegd die me uiteindelijk 
wel heel lief is, dat mocht ik van mezelf, maar als iemand anders dat deed dan kwetsten 
me dat, het was 'mijn' ding en niet van die andere ondanks dat die persoon hetzelfde zei, 
maar we konden er wel over praten en ik kon het (voor mezelf) daarna in het juiste 
perspectief zetten .

Ga je echter uit van het feit dat iemand gestraft moet worden omdat iemand anders 
een geliefd persoon kwetst, dan sta je bij voorbaat al niet open voor de beweegredenen 
en de gekwetste wordt onschendbaar geacht, dan dwingt die respect af bij zijn gevolg.

Ik zou dat niet eens willen, dat iemand de rotte appels uit mijn mandje haalt voor mij, 
ik vind dat helemaal niet respectvol, ik wil graag zelf weten wat ik met de inhoud van 
mandje wil, misschien wil ik die rotte appels wel houden en wie ben jij om te bepalen 
wat goed voor mij is.

Zo voel ik dat en zo ga ik ook met anderen om, volgens mij respecteer je dan elkaars grenzen.

Toen dacht ik ook aan de tekst op de muur in Ebru's huis en begon aan de betekenis 
van dat woord te twijfelen, dat in plaats van het feit dat haar privacy en veilige plekje 
 is aangetast (over grenzen gesproken) Ik dacht aan het woord hoer.....
In de meeste woordenboeken staat hoer omschreven als, iemand die voor geld seksuele 
handelingen verricht (ook wel prostituee) 

Maar zoals Ebru, ben ik ook geen hoer, echter (ook) wel voor alles uitgemaakt wat los 
en vastzit in de tijd dat ik in een kiosk werkten en een klant zijn of haar zin niet kreeg 
(ik wisselde geen geld en verkocht geen tabak aan minderjarigen zijn een paar redenen 
voor een flinke scheldkanonnade)

In principe gebeurt nu hetzelfde en ik vind het schelden dan dus een tekortkoming, 
het is het social-media schop nageven en iemand willen kwetsen omdat die persoon 
zijn of haar zin niet gaf, dat er niet gebeurde wat die ander wou, maar uiteindelijk 
betekent gehoord worden en gelijk krijgen niet hetzelfde.

We leven tenslotte met zo'n zeventien miljoen mensen  in Nederland en de hele wereld 
zo'n zeven miljard, dan kan het wel eens voorkomen dat er eens iets gebeurd waar je 
het niet mee eens bent, de kunst is dan om elkaar ergens in het midden te treffen, 
dat klinkt saai maar is wel zo eerlijk en je kunt er nog wijzer van worden ook, zonder grensoverschrijdend gescheld en beledigen, gewoon als volwassenen en dat kan 
zelfs met humor.

Dat laatste siert onze maatschappij vind ik, want in goede humor zit wat mij betreft alles, 
van het fundament tot de zacht of hard kietelende nok!

Zo, dat wou ik even kwijt en dat past dus beslist niet in de 140 tekens van een tweet, dank u!

In de stemming

Het is je vast niet ontgaan, maar we mogen stemmen,
stemmen voor of tegen een associatieverdrag met Oekraïne
en daar weten wij burgers alles van, kijk maar op de social-
media, blikken Oekraïne kenners worden opengetrokken
om ons te overtuigen om voor dan wel tegen te gaan stemmen.
Ikzelf heb dus zoveel mogelijk blikken opengetrokken om
meer kennis te vergaren want ik wil weten waarom ik voor of
tegen zou stemmen.
Al snel werden we geconfronteerd met de grondslag van dit
referendum en ik moet je zeggen dat ik daar goed giftig van
werd, naar mijn idee vertroebelt dat de kern van het verdrag
en dus de keuze, voor of tegen gaat dan bij menig burger
niet meer over Oekraïne maar over EU of erger nog, alleen
Nederland, tenminste, dat lees ik in mijn tijdlijn op social-media.
Ik was verdorie net begonnen met het kennis vergaren en ik vind
het ingewikkeld en moeilijk, ik heb zelfs delen van het verdrag gelezen
en me wezenloos gezocht naar sites die het iets eenvoudiger uitlegden.
Dus ik ben een burger met stemrecht en ik wil een weloverwogen
keuze maken maar mijn objectiviteit en integriteit  krijgen wel een
behoorlijke opdoffer van een club die ik verafschuw.
Dus uiteindelijk  maak ik mijn keuze op mijn gevoel (als ik het
goed heb geanalyseerd) en nog beurs van die opdoffer stem ik
voor omdat deze regering al een verdrag zou hebben getekend zonder
referendum en wij democratisch voor deze regering hebben gekozen
die club die ik verafschuw mag niet van burgers verwachten dat
diezelfde burgers in een relatief korte tijd een weloverwogen keuze kan
maken in dit referendum.
Ik stem ook voor omdat er al handel is met Oekraïne en deze handel
met het verdrag meer transparantie en aan Europese voorwaarden
moet gaan voldoen.
Ik stem ook voor omdat de corruptie wordt aangepakt, al zal dat moeilijk
worden en tijd kosten.
Ik stem ook voor omdat de jongeren de toekomst hebben en de jongeren in
Oekraïne willen een soevereine staat, zonder corruptie, met gelijke rechten
voor iedereen, zij hebben daar eerder voor gestreden en daar zijn doden bij
gevallen.
Oké, het lijken idealen, vooral omdat dat land er nog lang niet is en het
ook nog lang zal duren voordat ze er zijn, maar zonder idealen veranderd
er niets.... 
En ik kan nu wel meer redenen opsommen waarom ik voor stem,
ga ik niet doen, ik hoef mijn besluit verder niet te verdedigen voor een
club die ik verafschuw en de redenen die ik net heb genoemd kwamen
spontaan bij mij op dus uiteindelijk maak ik gebruik van mijn stemrecht
en stem ik ook nog op mijn gevoel, mijn gevoel dat ik iets goeds doe
en dat vind ik belangrijk

Jij moet veranderen!

Dat zei de schoolpsychologe tegen mij, "Jij moet veranderen" en ik weet niet meer 

of dat in de eerste tweede of derde klas was van de middelbare school.

Ik was 13 toen ik op die school kwam en ik had me daar erg op verheugd omdat 

mijn lagere school in een andere plaats was en ik eindelijk naar een school ging 

in mijn eigen woonplaats, eindelijk vriendinnetjes waar ik zelfstandig naartoe kon 

fietsen of lopen.

Mijn lagere school in een andere plaats was een LOM school, dat betekende voor

mij dat ik in een klas zat met ongeveer 12 kinderen die net iets meer aandacht nodig

hebben dan andere kinderen, ik kon wel leren maar ik had net even iets meer tijd nodig,

ik was nogal snel afgeleid en dromerig, maar aan het eind even ver als andere kinderen 

die naar de middelbare school gingen, ik had er een hele fijne tijd gehad!

Ik had me dus verheugd op die school, want ik ontmoette daar jongens en meisjes die

uit mijn eigen woonplaats kwamen en waar ik dus zo naartoe kon als ik dat wou.

Voor de eersteklassers begon de school  met het kennismakingskamp, ik weet niet eens

meer waar we naartoe gingen en ik wist toen ook nog niet dat het voor mij het grote 
begin van de vreselijke 4 jaren zou worden.

We hadden natuurlijk eerst wel een paar dagen op school voor de rondleiding, klas-

indeling en allerlei uitleg, dus ik wist welke gezichten in mijn groep zaten en waar 

ze eerder op school hadden gezeten, zo kwam ik erachter dat er al heel veel groepjes

waren die elkaar al kenden en ik dus als eenling me ergens tussen of bij zou moeten 

voegen.

Naïeve ikke had mezelf ook voorgesteld (zoals iedereen) en kwam er niet onderuit dat

ik moest verklaren waarom ik in een andere plaats op school had gezeten, dus was ik

al heel snel "De mongool, debiel en achterlijk" en het mikpunt van pesterijen.

Op dat kennismakingskamp ging het al niet veel beter, ze gooiden water op mijn 

slaapzak en riepen dat ik in bed had geplast, ik werd standaard niet gekozen in een

groepje als er groepjes gekozen werden, ik was lelijk, dom en achterlijk en dat waren 

de jongens die dat in mijn gezicht zeiden, de meisjes waren achterbakser, die waren

meer van het roddelen, misleiden, paaien en dan keihard laten donderen met een schop na.

En de 4 jaar moest nog beginnen.....

De pesterijen gingen op en af, soms had ik even aansluiting bij iemand of een klein 

groepje, maar nooit in mijn klas, onze klasse leraar zei ook eens tegen mij dat ik het 

niet had getroffen met de grootste pestgroep die hij ooit had gehad, maar ik hield vol.

Al werd ik met een passer in m'n rug geprikt, van dichtbij met trefbal keihard tegen

m'n hoofd gegooid, m'n agenda uit het raam, etui leeg op de grond, nep liefdesbriefjes 

in m'n jaszak, mij domweg vergeten, negeren, over me roddelen en ik wou gewoon een 

vriendinnetje waar ik zelfstandig naartoe kon fietsen om samen leuke dingen te doen

en geheimpjes te delen, wat ik niet wou was thuiskomen en huilen, huilen, huilen....

In 4 jaar veranderde ik van een spontane en vrolijke tiener in een onzekere en

bange puber.

 

Die leraar waar ik het eerder over had heeft me in die tijd erg geholpen, ik mocht 1 keer 

per week bij hem langskomen om te praten, hij hield (stiekem) een oogje in het zeil en 

pakten de pestkoppen regelmatig stevig aan, meer kon hij ook niet doen en ik ben hem 

er nog steeds heel dankbaar voor, hij was een beetje mijn beschermengel op school.

Thuis had ik mijn moeder, zij troostte mij en ging ook in gesprek met leraren in de hoop 

dat er iets ging veranderen en zo kom ik bij mijn titel....

De schoolpsychologe zei dus tegen mij "Jij moet veranderen" Boem, zo tegen een 

tiener/puber die compleet overstuur is, zij had gelijk, maar niet op dat moment 

tegen mij.

Ik dacht in goed en fout, lief en brutaal, aardig en gemeen en ik begreep niet dat ik iets 

meer van die stoute, brutale en gemene kant mocht hebben en dat mijn goede, lieve en 

aardige persoonlijkheidje best wel goed is, maar niet altijd even handig en best wel 

kwetsbaar op sommige momenten, vooral daar op school.

Dat begreep ik pas vele jaren later, toen ik 25 was en anderhalf jaar in therapie had 

gezeten, tot die tijd heb ik met mezelf goed in de knoop gezeten, nooit meer een 

opleiding afgemaakt gevlucht, gevlucht en gevlucht in heel veel bier, wijn en andere 

idiote uitspattingen zoals nachtenlang uitgaan, m'n provocerende look met knetter 

korte jurkjes, netpanties en kisten zoekend naar mezelf, rust en veiligheid dat dus niet

in mijn vluchtroute zat, mijn vluchtroute was destructief, net zo destructief als die

4 jaar op die school.

Nu ben ik 46 en lees ik af en toe een verhaal over kinderen die gepest worden op school

en dat snijdt dwars door mijn ziel, dan wil ik wel zeggen "Je mag er wel zijn, je bent 

mooi,goed en puur"  en dan besef ik dat dat ook wel eens de reden kan zijn waarom 

zij gepest worden, ze hebben een beschermengel nodig die hun body geeft.

Een beschermengel om je veilig te kunnen voelen en body als in zelfvertrouwen, een 

"Hier ben ik en ik ben goed genoeg zoals ik ben!" zo'n body, en dan kun je nog steeds

goed, lief , aardig en jezelf zijn.

Koud

                                                                   

Al minstens 3 weken heb ik het koud.

Zo'n kou die je niet van buitenaf kan verwarmen,

geen verwarming, geen douche, geen zon, 

niet van bewegen en ook niet van wrijven, 

niet van iets moois zien, lezen of horen 

en ook niet van bezig zijn.

Ik stond vanmorgen dus ook weer 

koud op en probeerde die kou weer 

te verdrijven door heerlijk warm water

over me heen te laten stromen onder 

de douche, een plek bij uitstek om met 

het warme water, de gedachten te laten stromen

en ik realiseerde me dat ik een enorme bofkont ben

dat ik hier geboren ben, dat ik warm water over 

me heen kan laten stromen als ik het koud heb, 

dat ik een droge handdoek heb en warme kleren

 en dan krijg ik de beelden van de vluchtelingen in 

Macedonië op m'n netvlies en dan is het weer 

koud.....

Ik lees de reacties onder berichten over

noodopvang en AZC's in een dorp of stad en 

hoop dat de warmte weer overheerst, maar 

er zit nog zoveel kilte in sommige reacties,

ik begrijp dat niet.

Volgens mij komt die boosheid voort uit angst 

en die angst is volgens mij gebaseerd op het

verliezen van.... Tja, het verliezen van wat?

Welvaart?

Vrijheid van meningsuiting?

Democratie?

 Onze waarden en normen?

Kom op zeg!

Vluchtelingen komen hier echt niet om juist

die dingen kapot te maken waar ze in feite

dus voor gevlucht zijn. 

Met een gammel bootje hun leven op het spel 

hebben gezet, maandenlang in een modderpoel hebben 

geslapen en geleefd, behandeld als vee bij grenzen 

en op slippers honderden kilometers hebben afgelegd.

Nee, die mensen zoeken warmte, ze zijn gevlucht van

angst, voor de kilte van bommen, kogels, zwaarden 

en de dood.

Dan denk ik "Verdomme, wat hebben we het hier 

retegoed, maar wat maakt dat de mens egoïstisch,

bang om maar iets te verliezen, is van mij, mij, mij!" 

Néé, is van ons, en ik wil het graag met jullie delen,

als we met z'n allen zo denken dan worden we 

met z'n allen volgens mij een stukje warmer...

Hormoontje en wat voert die klier in zijn schild

Hypothyreoïdie doet zijn stinkende best om mij uit balans te houden en

de farmaceutische industrie en de zorgverzekering dragen daar natuurlijk 

ook een steentje aan bij.

Niet allemaal tegelijk, maar toch genoeg om met enige regelmaat compleet van slag 

te zijn, zowel lichamelijk als geestelijk.

Dit hormonale feest begon al toen ik een baby was, de exacte tijd is niet meer vast te

stellen omdat het bij mij pas werd ontdekt toen ik al een hele tijd stil stond in mijn 

ontwikkeling en ik uiteindelijk in het Radboud ziekenhuis terecht kwam omdat diverse

functies nagenoeg niet meer werkten, toen was ik 4 jaar en heb daar 10 weken gelegen.

Daarna was het pillen slikken dus schildklierhormoon, in het begin een crime (probeer 

maar eens pillen in een dwarse kleuter te krijgen)  

Ik heb diverse soorten gehad, van chocoladesmaak tot capsules en uiteindelijk thyrax, 

tot een paar jaar geleden wist ik niet eens dat er andere pillen goed voor mij waren 
dan thyrax.

Ik liet me 1 keer per jaar prikken en dan werd er wel of niet geschoven met de dosering 

en dan was het weer goed voor een jaar, de waardes gaven voor mij aan of dat wat ik 

voelde een normaal functionerend mens was.

Alle klachten die bij een traag werkende  schildklier horen; moeheid, koud, trillen, 

broos haar en dito nagels en natuurlijk die emotionele schommelingen zijn bij mij 

een stukje van m'n leven, soms in meer en soms in mindere mate, I've got to deal 

with it and that's life!

Afgelopen januari was weer een switch moment van schildklierhormoon (3e keer in 

relatief korte tijd) en nu van thyrax in blisterverpakking naar levothyroxinenatrium  

van Teva, een hele andere fabriek en dus andere hulpstoffen en dosering, maar dat

laatste merk en voel je dus pas na ongeveer 5 à 6 weken, nu dus!

Ik heb het koud, ik ben moe, mijn haar is stro en ik heb het gevoel alsof ik al 14 dagen

ongesteld moet worden, mijn stemming is een ongeleid projectiel hormoontje en ik 

heb het idee dat ik non-stop 20 tabbladen in m'n hoofd open heb staan en de printer 

die bagger niet wil uitspugen, m'n hoofd is vol en m'n buik leeg.

Dus die switch heeft nogal invloed gekregen op mijn leven, alleen kun je er pas wat aan 

doen na die 5 à 6 weken, als ik niets had gevoeld dan was het oké en ging ik weer voor

m'n jaarlijks prikje over een paar maand, just to check.

Maar goed, tegen die kou, strobos op m'n hoofd en andere lichamelijke ongemakken kan

ik wel redelijk, immers altijd wel een beetje aanwezig.

Maar die  stemmingen..... Pfff

Soms lees, zie of hoor ik iets terug en dan sta ik werkelijk perplex dat dat uit mij is gekomen,

dat ik iets op dat moment kon of juist niet durfden.

Ik huil bij sommige liedjes en zwijmel bij het beeld van een man die ik helemaal niet ken

maar precies toen iets deed of zei wat op dat moment heel belangrijk voor mij was,

maar hormoontje vergeet dat niet en voelt zo reëel, de dwarsligger en strontvervelende 
klier!

Dus ik ben benieuwd wat er van die schildklierongemakken overblijft als ik over 

ongeveer 5 weken dacht ik, weer op de rit kom te zitten en mijn waardes weer daar 

zitten waar ze horen, zowel op de pc van mijn huisarts als in mijn koppie.

Politiek, maar dan anders

Ken je dat?
Van die hysterische vrouwen die om de enkels van een politicus hangen,
krijsen dat ze van hem houden en dat alles wat hij zegt goed is?
Tot Pim Fortuijn had ik dat nog nooit gezien en daarvoor was politiek
wat mij betreft saai en de politici nog saaier.
Je werd alleen hysterisch bij een popconcert of vooraan bij een festival
en de desbetreffende artiest stond letterlijk op een voetstuk.
Maar politiek?
Voor mij waren dat mannen in een pak met een heel saai beroep, gortdroge
teksten waar ik niets van begreep en vaak waren ze ook heel veel ouder
en kaler dan die spetters op dat podium, dus no way dat ik
hysterisch om de enkels van een politicus zou gaan hangen, laat staan
dat ik er ook maar 1 van bewonderde.
Maar goed, ten tijde van Fortuijn was ik een dertiger en al wel ontvankelijk
voor de perikelen van de liefde, maar absoluut niet voor hem of elke andere.
Ik was ook wel bezig met politiek, dat wil zeggen dat ik bewust koos voor
waar ik voor stond (en nog steeds sta) maar liefde en politiek hield ik
nog steeds strikt gescheiden, dat had wat mij betreft niets met elkaar te maken.
Sterker nog, liefde vertroebelt de blik om een bewust doordachte keuze
te maken, je bent niet in staat om objectief te kiezen als je voorkeur wordt
beïnvloed door de liefde.
Nou ben ik gelukkig niet het hysterische type en zal ik nooit om de enkels
van een politicus hangen, ik zou niet eens in een rij gaan staan voor een
handtekening, ik ben geen groupie!
Maar ook ik ben mens, met gevoel en inmiddels ook wat wijzer (hoop ik)
over wat politiek, gebeurtenissen in de wereld, mijn positie daarin en de 
keuzes die ik daardoor maak.
En dat gaat allemaal f*cking hard, vooral op internet en dan met name
social-media.
De meningen vliegen onverbloemd heen en weer en eenieder knalt zijn of 
haar ongenoegen rechtstreeks op de tijdlijn van de ander en staat er absoluut
niet bij stil dat die ander wel eens ongelofelijk gekwetst kan worden.
Gebeurtenissen en iedereen die daar meteen een mening over heeft, soms zelfs
'de' oplossing, dan zou ik willen zeggen; Oké, neem jij die verantwoordelijkheid
dan! Maar ik zit op mijn handen en tel tot 10, ik zou het niet kunnen,
omgaan met de reacties die ik dan zou krijgen.
Oké, ik ben niet zo'n held dus, maar met mijn gevoel van empathie zit het wel 
goed volgens mij, alleen heb ik de neiging om dat laatste te verwarren met gevoelens 
van verliefdheid. (ja ja, ik ken mezelf) en empathie en projectie is voor mij 1 groot 
grijs gebied en daardoor is het strikt scheiden van liefde en politiek voor mij 
een stuk ingewikkelder geworden. 
En nu slaat mijn hart dus elke keer 1 slag over als ik Lodewijk Asscher ergens
zie en daar baal ik van!
Weg objectiviteit en bovendien heel erg nutteloos,ik ken de beste man alleen
als politicus en daar had ik dus tot een paar weken geleden helemaal niets mee.
Gelukkig ben ik niet zo'n hysterisch mens die dan om de enkels van die
politicus gaat hangen, ik ben meer het type dat gaat analyseren waar dat
sprongetje in m'n hart vandaan komt en dan mijn stinkende best gaat doen om
de politicus weer daar te plaatsen waar hij voor mij hoort; links van het midden
in de PVDA, in Amsterdam, in Den Haag, in de politiek dus.
Op het moment niet meer zo saai, zeker geen popconcert of festival maar 
wel een jungle op social-media en daar heb ik dus mijn sprongetje gecreëerd,
Tadaa! Ik ben erachter, het is empathie (of projectie, whatever) en kracht. 
Dus gewoon doorschrijven en dan kom ik erachter, haha!
Maar mocht je dit ooit lezen Lodewijk Asscher, ik hoop dat je mijn stuk opvat 
als een compliment want zo bedoel ik het, ik heb bewondering voor de manier 
waarop je met (social-)media omgaat en hoe je praat over de vluchtelingencrisis,
integratie, de angst  en de weerstand die dat bij sommige mensen oproept.
En als er iemand om je enkels hangt, ik ben het dus echt niet!