Gisteren vroeg bijna iedereen zich af waar hij of zij was op 11 september 2001, in m'n herinnering was ik thuis, precies op de plek waar ik nu nog woon. Ik kan me herinneren dat ik op de radio iets hoorde en dat ik toen meteen de tv heb aan gezet, vanaf dat moment leek het alsof ik naar een film keek, ik wou blijven kijken tot ik me zou realiseren dat het echt gebeurde en gebeurt was.
Dit schiet me eigenlijk pas te binnen terwijl ik het schrijf, ik heb net in mijn dagboeken opgezocht waar ik was op 11 september 2001 en wat ik toen deed, ik wist nog wel dat ik part-time in een boeken en kranten kiosk werkte en dat ik 4 x zoveel kranten binnen kreeg, maar dat was 12 september.
Ik wist dat m'n moeder precies een jaar daarvoor te horen had gekregen dat ze borstkanker had en dat we een zwaar jaar kregen met chemo, operatie en bestralingen.
Ik wist dat ongeveer 1 1/2 jaar daarvoor in Enschede de vuurwerk ramp was en ik was toen in Borne.
Ik wist dat ik 2 maanden na 11 september, me ziek zou melden van m'n werk omdat ik het niet meer kon voorkomen dat ik in huilen uit kon barsten in de winkel, ik was er niet happy.
Ik wist ook dat ik tussen 2 exposities zat, eentje ruim een jaar daarvoor en eentje 2 jaar daarna.
Ik vind het wel raar dat ik het eigenlijk wel wist, maar al die gebeurtenissen er omheen me meteen weer te binnen schieten, ik had het beeld van die torens op m'n netvlies nota bene.
Ik keek naar een film, een hele nare film en ik kon hem niet afzetten.
Ik moest de volgende ochtend de winkel openen en de nare film speelde door in de kranten die ik verkocht, volgens mij wel 3x zoveel die dag.
Toen werd de nare film pas werkelijkheid voor mij, omdat ik het kon delen met mensen die ook wilden delen en was er weer ruimte voor de dingen waar ik voor 11 september 2001 mee bezig was.
Ik vond het eigenlijk heel gênant gisteren dat ik niet meer precies wist waar ik toen was en wat ik toen deed, maar volgens mij is dat niet eens zo belangrijk, volgens mij is het belangrijker om kritisch bij jezelf na te gaan hoe je naar de maatschappij kijkt en keek.
Ik denk dat mijn kijk op de maatschappij na 11 september niet zoveel veranderd is, ik ben natuurlijk erg geschrokken en aangedaan door de hele gebeurtenis, maar ik heb m'n stinkende best gedaan om me niet te laten beïnvloeden door de media en dat is me aardig gelukt.
Ik wil niet oordelen en veroordelen over situaties en mensen waar ik niet genoeg over weet om een oordeel over te vellen, en dan doel ik op de onrust en spanning die er na 11 september 2001 heerste.
Ik voelde het wel en het deed me wel wat, ik observeerde, absorbeerde en het vermengde zich met mijn eigen spanningen en angsten van toen, de angst om iemand te verliezen, mijn plekje kwijt te raken en mezelf kwetsbaar op te stellen.
Ik vind het wel goed om stil te staan bij wat je 'dacht' voor 11 september 2001 en daarna, wat je deed is volgens mij irrelevant.
