Morgen zou de laatste dag zijn dat m'n oude flat er ongeveer zo uit ziet
als dat ik hem het laatst zag, zoals ik hem heb gevormd in bijna 20 jaar,
met al m'n spulletjes, teveel i know..... Maar toch....
Ik heb die regie niet meer over dat stekkie, mijn stekkie, niet meer
sinds ik afgelopen februari daar nauwelijks, nee, geen afscheid nam van
alles daar.
Na 10 dagen Meanderen, ongeveer een half jaar revalideren in Tukkerland
en nu alweer 12 weken in een logement van een woonzorgcentrum,
nu echt afscheid nemen van dat stekkie en heel veel spullen waar ik het
bestaan pas weer herinner als ik het nodig heb straks in m'n nieuwe stekkie.
Een periode in het teken van afscheid nemen? Zoiets denk ik.
Al nam ik al afscheid van.... Tja, is dat afscheid nemen, dat je niet meer
zo sanitair kunt als de meeste mensen? Of eerder nog, dat je, oh "Dat IK"
mijn doelen bij moet stellen die te maken hebben met wandelen zoals
mijn plan om Hadrians wall path te gaan lopen, ja dat lopen kan ik wel op
m'n buik schrijven, ik ben al blij dat ik een klein stukje thuis kan lopen met rollator!
Oké, voor de revalidatie dacht ik dat ik nooit meer zou kunnen lopen,
dus dat stukje met rollator is winst!
Oh en ik loop en rol straks met 2 zakken, ik had er aan 1 niet genoeg.
Die eerste kreeg ik begin september en die tweede krijg ik begin december,
een stuk minder ingrijpend trouwens, en dan bedoel ik niet emotioneel.
Het betekent wel dat ik moet verhuizen, mijn oude stekkie is 2 hoog zonder lift
en heel veel kleine ruimtes, dus niet aan te passen, dat wist ik dus al in het
revalidatiecentrum, en als een geoliede machine zetten ze daar meteen alles in werking,
en ook alles hè?!
Maatschappelijk werk schudt WMO wakker om op zoek te gaan naar een woonplek,
de ergotherapeut om alles passend voor mij te maken en de verpleging voor de zorg.
In Amersfoort werkt dat alles als STROOP, stroop op de rem heb ik nu wel door.
Hoe meer je naar het westen gaat, hoe erger dat wordt volgens mij, tenminste,
dat hoop ik voor Amersfoort anders is het diep triest.
Ik bof met m'n logeeradres en zoveel lieve vrienden en mams en tante, want erg veel
meer tegenslag kan ik niet handelen.
Op de valreep (5 dagen voor ontslag met verlenging) kon ik hier op de Koperhorst
terecht, anders moest ik in m'n nieuwe appartement, zonder vloer, zonder aangepaste
keuken (en die is er nog niet) en zonder aangepaste badkamer....
Omdat het bouwvak was!!!
Op de valreep, de eerste dag in de Koperhorst, door omstandigheden, was het ineens
mogelijk m'n eigen rolstoel te leveren, met handbike, wel niet helemaal kompleet,
maar toch, na 2 dagen had ik m'n eigen vervoer, whooohooo!!!
We zijn 12 weken verder en de aangepaste keuken is er nog niet...
Het eruit halen van het oude keukenblok duurde weken, 23 september...
Meteen het weekend daarop aan de slag met de vloer, althans vrienden en mams en tante.
Het deed en doet pijn dat ik zoveel zelf niet kan, ik heb vrienden, hele lieve vrienden
die met liefde die dingen voor me doen.
Iemand vroeg aan mij;"zou jij het zelf doen als je kon, een vloer leggen, een muur
schilderen en meubels in elkaar zetten, zomaar omdat je iemand aardig vindt,
omdat je dat doet voor vrienden/familie?" Ja, dat zou ik doen, omdat ik het leuk
en fijn vindt iemand te helpen, blij te maken.
En toch, blijf ik het moeilijk vinden hulp te vragen, ja dat ook... Ehm, de psycholoog,
revalidatiearts, pijnpolie, diëtist en conditietraining/fitness, allemaal gestrand bij de
grens van Amersfoort, denk ik, oh en de thuiszorg, niet uit te vlakken en absoluut
noodzakelijk voor ik uberhaupt verhuis.
Er zou gewoon een lijst moeten zijn voor mensen die na een opname, met handicap
weer op zichzelf gaan wonen, bestaat die al en waarom weet ik daar dan niets van.
Waarom moet ik me bezig houden met het regelen van dingen waar ik helemaal
geen verstand van heb, waar iemand anders, die daarvoor betaald wordt, precies weet
waar en hoe iets werkt, magisch deuren opent waar ik op een verkeerde deur bons.
Ik wil bezig zijn met mijn nieuwe plekje inrichten, met het onderhoud aan mezelf,
dingen die me energie geven in plaats van energie slurpen.
En dan heb ik het nog niet eens over die smak die ik heb gemaakt 20 oktober,
met een rotgang op m'n achterhoofd, kiepwieltjes vergeten uit te klappen.
Dat zat er een keertje in natuurlijk, elke keer die auto in en auto uit met die rolstoel
maar dat vergeten we de eerste paar maanden waarschijnlijk niet weer.
Lichte hersenschudding, rust, geen (of zo weinig mogelijk) beeldschermen, paracetamol
en Naproxen, ja, daar ben ik nu wel klaar mee, dus dat is zo goed als over!
Ik wil erbij zijn als mijn spulletjes in mijn nieuwe flat worden gezet,
ik kan er niet bij zijn als mijn oude flat leeg wordt gehaald en dat doet pijn genoeg,
misschien moet en wil ik het ook niet zien, zoals ik het al in het begin schreef
"heel veel spullen waar ik het bestaan pas weer herinner als ik het nodig heb
straks in m'n nieuwe stekkie."
Dan is het even slikken, bedenken dat er een reden was waarom ik niet meer wist
dat het bestond, dat ik het had, had ik het ook niet nodig en vasthouden aan iets....
Ik begin opnieuw, of eigenlijk een nieuw begin kan als je oud ballast loslaat
een heleboel, want ik heb die ruimte nodig, letterlijk!
Morgen in spullen (oh oh wat ben ik benieuwd)
en 6 december ikzelf, toch wel een beetje spannend, een beetje veel!
