"Broek!"..... or whatever

Stel je voor dat je een spijkerbroek hebt, hij zit als gegoten, hij past bijna overal bij en je hebt hem al jaren.

Op gegeven moment gaat de rits stuk, slijtage. Balen natuurlijk, maar je kunt hem nog wel dragen ook al staat dat niet zo netjes. Ondanks dat gebrek, zit de spijkerbroek nog wel lekker, maar je wilt er toch wat aan doen.

Och gosh, je had net een jas gekocht (die je eigenlijk helemaal niet nodig had, maar hij was zo mooi) dus financieel sta je er ook niet zo rooskleurig voor, geld op.

Nou ja....Je had nog 50 euro, eigenlijk voor eten en misschien nog wat voor een nieuwe rits voor je spijkerbroek, dan kan die nog een tijd mee.

Maar wat doe je, je brengt de spijkerbroek naar een couturier en je zegt tegen die couturier;" laat je fantasie er maar op los".

Een tijdje later krijg je de spijkerbroek weer terug, en een vette rekening. De spijkerbroek zit helemaal niet meer zo lekker en er zitten allemaal tierlantijntjes aan die niet bij je passen, je draag hem niet meer en bovendien zit je ook nog met een schuld en een rammelende maag.

Had je maar eten, een rits, naald en draad gekocht, dan was je maag gevuld en kon je nog een hele tijd met die fijne spijkerbroek, ondanks dat je blut was! 

Bomen

Ik liep met mijn hond Frisco, het rondje dat we vaker doen, in het Heiligenbergerbeekdal. Ik had al gezien dat er op heel veel bomen q's stonden, nu had iemand een brief op een boom geprikt, PROTEST, tegen de massale bomenkap, kom 5 oktober.....

En ik was er 5 oktober, nu bleek dat alle bomen met een q zouden worden gekapt en er plannen waren om een geheel andere uitstraling aan het gebied te geven.

Ik had al die borden al gezien, maar daaruit kon ik niet opmaken dat er zoveel bomen niet in dat nieuwe plan zouden passen.

Ik heb me toen opgegeven voor de werkgroep die acties gingen ondernemen om de aandacht van de gemeente en de media te vangen, om de bomen te redden. 

In de loop van onze werkgroep bijeenkomsten heb ik er een heleboel termen bijgeleerd als transparantie, zichtlijnen, blauw/groen visie, ecologische zone, enz, enz, enz.....

Ik wil alleen maar dat het karakter van de omgeving niet verandert, ik ben blij met al die bomen en wil helemaal niet op sportvelden kijken als ik daar loop, ik wil niet van de sokken gereden worden door scooters die daar eerder nooit waren omdat het daar niet prettig rijdt.

Met onze werkgroep, Groen Randenbroek, hebben we om zoveel mogelijk bomen een hartje gehangen, er waren zelfs mensen die spontaan hun eigen hartjes en teksten aan bomen hingen, zo hartverwarmend.

We hebben ongeveer 3000 flyers verspreid in de wijken om het park en het Heiligenbergerbeekdal, in een week kregen we 2309 handtekeningen terug, echt uit alle wijken.

We hebben de krant gehaald met onze actie en de aandacht gekregen, er werd een rondleiding georganiseerd, waarbij uitleg werd gegeven door allerlei specialisten, waarom bomen gekapt zouden moeten worden.

Mijn mening veranderden daardoor niet, het gevoel van verzet kreeg meer ruimte door het idee dat we dingen te horen kregen, die we al wisten; dode en verwaarloosde bomen moeten ruimte maken voor gezonde bomen, zelfs een klein kind weet dat. 

Afgelopen dinsdag konden we in het gemeentehuis inspraak doen tegen de plannen rondom het park, goed voorbereid en gepland togen we met de groep en onze 2309 handtekeningen de raadszaal in.

Ik voelden me aan de ene kant sterk, vertegenwoordigd door de werkgroep en het aantal handtekeningen, aan de andere kant nietig, omdat ik me realiseerde dat de plannen al zoveel gekost hebben en ze al zover gevorderd zijn en ik almaar de stemmen van de mensen in m'n hoofd hoorden die tegen me zeiden;" Het haalt toch niets uit, de gemeente doet toch wat ze willen".

Hmm, hebben we de stem van de mensen om het park ruimte gegeven, wordt er niets mee gedaan?

Dat wil ik niet geloven, ik hoop dat er wel degelijk ruimte is voor de mening en ideeen van omwonenden van Park Randenbroek en het Heiligenbergerbeekdal.

Ik merk echter nu de inspraak is geweest, dat ik als gebruiker van dat prachtige stukje natuur, weinig invloed heb, zelfs als ik dezelfde mening heb als 2309 andere gebruikers van dat gebied.

"En nu lobbyen!" Huh? Afspraken maken met invloedrijke mensen die over de plannen gaan, politieke partijen en dergelijke, brieven schrijven naar de griffie, twitteren en hopen dat ze je horen.

Ehm....Ik ken niet zoveel invloedrijke mensen, ik ben gewoon een genieter van het gebied, hondenbezitter en buurtbewoner, dus is het plan al beklonken en het geschud van enkele actievoerders alleen maar een klein drempeltje ongemak? 

Ik hoop het toch niet! Ik hoop niet dat veel papier, bureaucratie en invloedrijke contacten, het einde betekent voor een heleboel prachtige gezonde, soms nog jonge bomen!

Vallen en opstaan.......

Wat als iemand nog nooit heeft geleerd te vallen..., Of eigenlijk niet het vallen, maar het opstaan en dealen met de reden waarom hij/zij viel, de eventuele kuil aanschouwen en weten wat ermee te doen.

Bedenken of het misschien aan jezelf lag dat je viel, of waren er obstakels.

Je bent misschien wel gevallen, maar er was altijd iemand die je opving of je bent nooit gevallen omdat iemand je ervoor behoedde.

Dan kweek je geen eelt, je bent kwetsbaar en afhankelijk omdat je niet hebt geleerd om op te staan en je bent bang om keuzes te maken omdat anderen keuzes voor je hebben gemaakt, dan zit je in een vicieuze cirkel waar je geen eelt kweekt maar elke keer als je valt, wacht op iemand die je weer overeind zet.

Ik heb een tijd gehad, dat ik riep;"Laat me nou godverdomme eens vallen! Ik wil weten hoe dat is, en zelf weer opstaan."

Dit jaar heb ik geleerd, dat zelfs dat roepen, nog niet getuigd van onafhankelijkheid en eelt kweken.

Ik maak nu keuzes en dat valt niet altijd mee, ik deal met tegenslagen en laat niet zomaar meer m'n koppie hangen, ik ga het aan en ook al zit het soms tegen, ik weet hoe ik weer op kan staan en de eventuele kuil durf te aanschouwen en ermee te dealen!

Waar was ik?

Gisteren vroeg bijna iedereen zich af waar hij of zij was op 11 september 2001, in m'n herinnering was ik thuis, precies op de plek waar ik nu nog woon. Ik kan me herinneren dat ik op de radio iets hoorde en dat ik toen meteen de tv heb aan gezet, vanaf dat moment leek het alsof ik naar een film keek, ik wou blijven kijken tot ik me zou realiseren dat het echt gebeurde en gebeurt was.

Dit schiet me eigenlijk pas te binnen terwijl ik het schrijf, ik heb net in mijn dagboeken opgezocht waar ik was op 11 september 2001 en wat ik toen deed, ik wist nog wel dat ik part-time in een boeken en kranten kiosk werkte en dat ik 4 x zoveel kranten binnen kreeg, maar dat was 12 september.

Ik wist dat m'n moeder precies een jaar daarvoor te horen had gekregen dat ze borstkanker had en dat we een zwaar jaar kregen met chemo, operatie en bestralingen.

Ik wist dat ongeveer 1 1/2 jaar daarvoor in Enschede de vuurwerk ramp was en ik was toen in Borne.

Ik wist dat ik 2 maanden na 11 september, me ziek zou melden van m'n werk omdat ik het niet meer kon voorkomen dat ik in huilen uit kon barsten in de winkel, ik was er niet happy.

Ik wist ook dat ik tussen 2 exposities zat, eentje ruim een jaar daarvoor en eentje 2 jaar daarna.

Ik vind het wel raar dat ik het eigenlijk wel wist, maar al die gebeurtenissen er omheen me meteen weer te binnen schieten, ik had het beeld van die torens op m'n netvlies nota bene.

Ik keek naar een film, een hele nare film en ik kon hem niet afzetten.

Ik moest de volgende ochtend de winkel openen en de nare film speelde door in de kranten die ik verkocht, volgens mij wel 3x zoveel die dag.

Toen werd de nare film pas werkelijkheid voor mij, omdat ik het kon delen met mensen die ook wilden delen en was er weer ruimte voor de dingen waar ik voor 11 september 2001 mee bezig was.

Ik vond het eigenlijk heel gênant gisteren dat ik niet meer precies wist waar ik toen was en wat ik toen deed, maar volgens mij is dat niet eens zo belangrijk, volgens mij is het belangrijker om kritisch bij jezelf na te gaan hoe je naar de maatschappij kijkt en keek.

Ik denk dat mijn kijk op de maatschappij na 11 september niet zoveel veranderd is, ik ben natuurlijk erg geschrokken en aangedaan door de hele gebeurtenis, maar ik heb m'n stinkende best gedaan om me niet te laten beïnvloeden door de media en dat is me aardig gelukt.

Ik wil niet oordelen en veroordelen over situaties en mensen waar ik niet genoeg over weet om een oordeel over te vellen, en dan doel ik op de onrust en spanning die er na 11 september 2001 heerste.

Ik voelde het wel en het deed me wel wat, ik observeerde, absorbeerde en het vermengde zich met mijn eigen spanningen en angsten van toen, de angst om iemand te verliezen, mijn plekje kwijt te raken en mezelf kwetsbaar op te stellen.

Ik vind het wel goed om stil te staan bij wat je 'dacht' voor 11 september 2001 en daarna, wat je deed is volgens mij irrelevant.

Is mijn zolder als mijn bovenkamer?

'Als ik ooit eens ga verhuizen, dan mag ik m'n zolder weleens gaan opruimen', volgens mij ben ik daar niet de enige in die dat denkt. Als ik weer aan het opruimen ben in huis, kom ik regelmatig spulletjes tegen die ik nog niet wil weggooien, maar ook geen plekje meer in de kamer krijgen, die spulletjes verdwijnen naar de zolder.

Mijn zolder is dus een verzamelplaats van spullen die ooit actief deel hebben genomen van mijn leven, ik heb ze gedragen, gelezen, beschreven en beschildert. Ik heb er mee gesjouwd, ik heb er op en aan gezeten, maar nu passen ze niet meer... Eigenlijk nog net te goed om weg te doen, of ik heb er herinneringen aan, kan er geen afstand van doen, welk opruim systeem ik ook verzin! Er zijn dozen bij waar ik de inhoud niet eens meer van weet, ik laat ze dicht, sommige dingen kun je ook beter niet meer oprakelen, maar weggooien? Het is dan net of ik een stukje van m'n verleden weggooi, terwijl ik er eigenlijk goed aan zou doen eens flink te gaan huishouden in die 'bovenkamer'. Mooie herinneringen zitten in m'n 'zolder', die hoef ik niet mee te slepen in een doos of een tas, waar ik ook ga wonen, ik neem ze mee.......

Het spoor....

Ik sta op het station en wacht op een trein die al een kwartier te laat is, ik raak geirriteert, misschien zelfs behoorlijk opgefokt, het heeft in ieder geval totaal geen zin om me zo op te fokken, de trein komt er immers niet eerder door. 

Als ik dan uiteindelijk in die trein zit dan ben ik een passagier, de trein rijd op een spoor voor hem uit gestippeld waar hij vandaan komt en waar hij naartoe gaat.

Ik bepaal zelf of ik erin stap, waar ik instap en waar ik weer uitstap, ik ben een passagier in die trein die van a naar b rijdt en ik reis een stukje mee.

Ik ben inmiddels weer uit de trein gestapt, ik vind het prettiger om nog meer mijn eigen weg te bepalen, het spoor bepaalt tenslotte waar de trein gaat.

Lopend langs het spoor realiseer ik me dat ik ook van het spoor weg kan lopen, het bos in of anders wat er langs het spoor groeit of gebouwd is, ik loop daarheen waar ik me prettig voel, ik vindt het wel prettig te weten dat het spoor er ligt, dan kan ik het altijd weer vinden als ik het spoor bijster ben.

Wat hebben vogels met mijn gemoedstoestand.......

Gisteren Tweete ik naar een vriend dat ik op het moment wel een stress kip ben, ik realiseerde me dat  dat voortkwam uit het feit dat ik ooit als een struisvogel mijn kop in het zand stak, alsof ik tussen al die korrels in walhalla terecht zou komen. De eerste keer als 'niet' struisvogel, werd ik dus geconfronteerd met situaties die ik moest oplossen, ik wist alleen nog niet 'hoe' ik sommige dingen op kon lossen of duidelijk voor mezelf kon maken. Toen was ik een 'paniek vogel'. Inmiddels weet ik dat paniek energie kost en totaal niet functioneel is, bij het oplossen en duidelijk krijgen van problemen die ik als struisvogel heb gecreeerd. Ik ben dan soms nog wel eens een vreemde eend, een stress kippetje en heel soms een paniek vogel, ik ben gelukkig ook wel eens zo trots als een 'pauw', als ik weer een stap verder ben in het leren omgaan met tegenslagen en het opruimen van mijn struisvogel periode rommel, dan voel ik me wel eens een geluksvogel.......